رباعیات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 بوطالب نعمت ای همه دولت و دین در خود نگر و جمله جهان نیک ببین

2 کز همت و جود آفتابی و سحاب وز رفعت و حلم آسمانی و زمین

1 با یار مرا زور و ستم درنگرفت زاری و فغان و لابه هم درنگرفت

2 از شعر ترم چو سنگ نم درنگرفت تدبیر درم کنم که دم درنگرفت

1 پایی که ز بند عالمی بیرونست پالود به خون و زین غمم دل خونست

2 ای تاج سر زمانه آخر کم ازین کای دست خوش زمانه پایت چونست

1 در موج خطر مرفهی همچو کلیم وز آتش فتنه شاد چون ابراهیم

2 ای مفخر آنکه ماه کردی به دو نیم معصومان را از آتش و آب چه بیم

1 ای دل ز هزار دیده خون می‌راند عشقی که ترا سلسله می‌جنباند

2 خوش خوش به دعای شب میفکن کارت بنشین که به روز محنتت بنشاند

1 در مرتبه از سپهر پیش آمده‌ای وز آدم در وجود بیش آمده‌ای

2 نشکفت که سلطان لقبت داد ملک تو خود ملک از مادر خویش آمده‌ای

1 هرچند که بر جزو بود کل غالب باشد همه جزو کل خود را طالب

2 جزویست که کل خویش را ماند راست بوطالب نعمه از علی بوطالب

1 صورت‌گر فطرت ننگارد چو تویی دوران فلک برون نیارد چو تویی

2 هرچند همه جهان تو داری لیکن ای صدر جهان جهان ندارد چو تویی

1 گر دست غم تو دامن من گیرد کمتر غم جان بود که در من گیرد

2 از دوستی تو برنگردانم روی گر روی زمین به جمله دشمن گیرد

1 چون آتش سودای تو جز دود نداشت مسکین دل من امید بهبود نداشت

2 در جستن وصل تو بسی کوشیدم چون بخت نبود کوششم سود نداشت