رباعیات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 من با تو که عشق جاودانی دارم یک مهر و هزار مهربانی دارم

2 با من صنما چو زندگانی نکنی من بی‌تو بگو چه زندگانی دارم

1 جوهر که ز ایزدش همی نامد یاد وز مرتبه آفتاب را بار نداد

2 از مرگ به یک تپانچه در خاک افتاد احسنت ای مرگ هرگزت مرگ مباد

1 ای گوهر تو اصل طفیل آدم وی ذات تو معنی و عبارت عالم

2 تا حکم کفت نکرد روزی‌ده خلق وز خلقت آدمی نیاورد شکم

1 ای سغبهٔ آنانکه نمی‌جویندت شهری و دهی ز دور می‌بویندت

2 نوبت چو به ما رسید توسن گشتی ای آن و از آن بتر که می‌گویندت

1 ای دل چه کنی به عشوه خود را خرسند پای تو فرو گلست و این پایه بلند

2 بالغ شده‌ای ببر زباطل پیوند چون طفل زانگشت مزیدن تا چند

1 فرمان تو بر جهان قضای دگرست کلک تو گره‌گشای بند قدرست

2 هر نامه که در نظم امور بشرست توقیع برو ابوالمعالی عمرست

1 چون نیست یقین که شب چه خواهد آورد پیشش غم ناآمده نتوانم خورد

2 فردا چو ندانم که چه خواهد بودن امروز چه دانم که چه می‌باید کرد

1 ای دل هم از ابتدا دل از جان برگیر وانگه به فراغت پی آن دلبر گیر

2 یا نی مزن این حلقه و راه اندر گیر وین هم به مزاج آن صد دیگر گیر

1 رو رو که تو یار چو منی کم بینی وین پس همه مرد جلد محکم بینی

2 من با تو وفا کردم از آن غم دیدم با اهل جفا وفا کنی غم بینی

1 آن چهره که هرکه وصف او بشنیدست بر چهرهٔ آفتاب و مه خندیدست

2 ماه نو عید دیده‌ام دوش بدو بر ماه تمام کس مه نو دیدست