رباعیات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 مریخ سلاح چاوشان تو برد گوی تو زحل به پاسبانی سپرد

2 در ملکت تو چه بیش و کم خواهد شد گر چاوش تو به پاسبان برگذرد

1 چون نیست یقین که شب چه خواهد آورد پیشش غم ناآمده نتوانم خورد

2 فردا چو ندانم که چه خواهد بودن امروز چه دانم که چه می‌باید کرد

1 آن نور که ملک یافت از روی تو فرد از هیچ فلک به دست نتوان آورد

2 وان سایه که بر زمانه عدلت پوشید خورشید به نور پیسه نتواند کرد

1 عاقل چو به حاصل جهان درنگرد خشک و تر آسمان به یک جو نخرد

2 کو هرچه دهد یا که بیارد ببرد حاشا چو سگی که قی کند خود بخورد

1 هر تیره شبی که ره به روزی نبرد گردن به حساب عمر من برشمرد

2 با این همه ماتم فراقش دارم گرچه به هزار گونه محنت گذرد

1 بوطالب نعمه آن جهانی همه مرد هرگز غم این جهان خونخواره نخورد

2 هر طالب نعمت که بدو روی آورد از نام پدر دامن حرصش پر کرد

1 این عمر که سرمایهٔ ملکیست نه خرد چون بی‌خبران همی به سر باید برد

2 وز غبن چنین زنگیی پیش از مرگ روزی به هزار مرگ می‌باید مرد

1 صد پرده شبی فلک ز من بردارد تا روز چو شب زپرده بیرون آرد

2 ار دست شب و روز به شب بگریزد هر کس که چو روز من شبی بگذارد

1 خود عهد کسی کسی چنین بگذارد کاندر بد و نیک هیچ یادش نارد

2 جانا ز وفا روی مگردان که هنوز خاک در تو نشان رویم دارد

1 گر یک شبه وصل بتم آواز آرد یکساله فراقش فلک آغاز آرد

2 صد روز ارین که می‌گذارم بدهم گر دور فلک از آن شبی باز آرد