رباعیات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 نه صبر به گوشه‌ای نشاند ما را نه عقل به کام دل رساند ما را

2 چون یار ز پیش می‌براند ما را کو مرگ که زین باز رهاند ما را

1 در کفر گریزم ار تو ایمان گردی با درد بسازم ار تو درمان گردی

2 چون از سر این حدیث برخاست دلم دل برکنم از توگر مثل جان گردی

1 ای چشم زمانه کرده روشن به جمال در گوش تو برده خوشترین لفظ سؤال

2 رایی داری چو آفتاب اول روز عمری بادت چو سایه‌ها بعد زوال

1 ای دل طمعم زان همه سرگردانی نومیدی و درد بود و بی‌درمانی

2 این کار نه بر امید آن می‌کردم باری تو که در میان کاری دانی

1 روزی که کنم هجر ترا بر دل خوش گویم چه کنم تن زنم اندر آتش

2 چون راست که در پای کشم دامن صبر عشق تو گریبان دلم گیرد و کش

1 چون با غم عشق تو دلم ساز گرفت چشمم ز طلب خون دل آغاز گرفت

2 تو دست به خون ریختنم رنجه مدار هجران تو این مهم به جان باز گرفت

1 ای دل ز سر نهاد پرواز مکن فرجام نگر حدیث آغاز مکن

2 خاک از سر این راز نهان باز مکن خود را و مرا در سر این راز مکن

1 چون پای همی تحفه برد هر جایم وز پای به پای آمدنی می‌آیم

2 دستم شکند فلک من این را شایم آری چو گزیز نیست باری پایم

1 هرکو به مواظبت بخواند چیزی با او به همه حال بماند چیزی

2 آخر پس از آن، از آن به چیزی برسد چیزی نبود هر که نداند چیزی

1 از دست تو بنده داستانی شده گیر وز مهر نشانهٔ جهانی شده گیر

2 دل رفت و نماند جان و تن بر خطرست من ماندم و عشق و نیم جانی شده گیر