آخر دل من به وصل پیروز از انوری ابیوردی رباعی 145
1. آخر دل من به وصل پیروز نشد
شایستهٔ صحبت دل‌افروز نشد
عدل تو چو سایه بر ممالک از انوری ابیوردی رباعی 146
1. عدل تو چو سایه بر ممالک پوشد
کان ماند و بس که از کفت بخروشد
با آنکه زمانه جز بدی از انوری ابیوردی رباعی 147
1. با آنکه زمانه جز بدی نسگالد
وز جور توام زمان زمان می‌نالد
زلف تو به فتنه باز از انوری ابیوردی رباعی 148
1. زلف تو به فتنه باز بیرون آمد
آن کار که داند که کجا انجامد
رخسار تو چون سوسن از انوری ابیوردی رباعی 149
1. رخسار تو چون سوسن آزاد آمد
زلفین تو چون دستهٔ شمشاد آمد
تا رای تو از قدح به از انوری ابیوردی رباعی 150
1. تا رای تو از قدح به شمشیر آمد
گرد سپهت زبر فلک زیر آمد
آنی که کفت ضامن ارزاق از انوری ابیوردی رباعی 151
1. آنی که کفت ضامن ارزاق آمد
آنی که درت قبلهٔ آفاق آمد
رنجی که مرا ز هجر آن از انوری ابیوردی رباعی 152
1. رنجی که مرا ز هجر آن ماه آمد
گویی که همه به کام بدخواه آمد
چون سایه دویدم از از انوری ابیوردی رباعی 153
1. چون سایه دویدم از پسش روزی چند
ور صحبت او به سایهٔ او خرسند
ای دل چه کنی به عشوه از انوری ابیوردی رباعی 154
1. ای دل چه کنی به عشوه خود را خرسند
پای تو فرو گلست و این پایه بلند
پست افکندم غم تو ای از انوری ابیوردی رباعی 155
1. پست افکندم غم تو ای سرو بلند
شادم که مرا غمت بدین روز افکند
آن روز که جان نامهٔ از انوری ابیوردی رباعی 156
1. آن روز که جان نامهٔ عشق تو بخواند
دل دست زجان بشست و دامن بفشاند