تا طارم نه سپهر آراسته‌اند از انوری ابیوردی رباعی 169
1. تا طارم نه سپهر آراسته‌اند
تا باغ چهار طبع پیراسته‌اند
چشم و دل من که هرچه از انوری ابیوردی رباعی 170
1. چشم و دل من که هرچه گویم هستند
در خصمی من به مشورت بنشستند
یاران به جهان چشم از انوری ابیوردی رباعی 171
1. یاران به جهان چشم چو گل بگشادند
هر یک دو سه روز رنگ و بویی دادند
زان پس که دل و دیده از انوری ابیوردی رباعی 172
1. زان پس که دل و دیده بر من سپرند
با عشق یکی شوند و آبم ببرند
بس دور که چرخ و اختران از انوری ابیوردی رباعی 173
1. بس دور که چرخ و اختران بگذراند
تا مرد وشی چو بوالحسن باز آرند
در بزمگهی که مطربی از انوری ابیوردی رباعی 174
1. در بزمگهی که مطربی کوس کند
بر تیر قضا تیر تو افسوس کند
زلف تو مصاف عنبر تر از انوری ابیوردی رباعی 175
1. زلف تو مصاف عنبر تر شکند
لعل تو نهال شهد و شکر شکند
دلدار دل مرا ز من باز از انوری ابیوردی رباعی 176
1. دلدار دل مرا ز من باز افکند
وز زلف کمانم به سخن دور افکند
دلبر چو ز من قوت روان از انوری ابیوردی رباعی 177
1. دلبر چو ز من قوت روان باز افکند
دل صحبت من بدان جهان باز افکند
خوش خوش چو مرا دم تودر از انوری ابیوردی رباعی 178
1. خوش خوش چو مرا دم تودر دام افکند
در دست فراق و پای ایام افکند
گردون به خیال سیر از انوری ابیوردی رباعی 179
1. گردون به خیال سیر نانت نکند
تا خون دل آرایش خوانت نکند
شادم به تو گر فلک حزینم از انوری ابیوردی رباعی 180
1. شادم به تو گر فلک حزینم نکند
وانچه از تو گمانست یقینم نکند