تا طارم نه سپهر آراسته‌اند از انوری ابیوردی رباعی 169
1. تا طارم نه سپهر آراسته‌اند
تا باغ چهار طبع پیراسته‌اند
چشم و دل من که هرچه گویم هستند از انوری ابیوردی رباعی 170
1. چشم و دل من که هرچه گویم هستند
در خصمی من به مشورت بنشستند
یاران به جهان چشم چو گل بگشادند از انوری ابیوردی رباعی 171
1. یاران به جهان چشم چو گل بگشادند
هر یک دو سه روز رنگ و بویی دادند
زان پس که دل و دیده بر من سپرند از انوری ابیوردی رباعی 172
1. زان پس که دل و دیده بر من سپرند
با عشق یکی شوند و آبم ببرند
بس دور که چرخ و اختران بگذراند از انوری ابیوردی رباعی 173
1. بس دور که چرخ و اختران بگذراند
تا مرد وشی چو بوالحسن باز آرند
در بزمگهی که مطربی کوس کند از انوری ابیوردی رباعی 174
1. در بزمگهی که مطربی کوس کند
بر تیر قضا تیر تو افسوس کند
زلف تو مصاف عنبر تر شکند از انوری ابیوردی رباعی 175
1. زلف تو مصاف عنبر تر شکند
لعل تو نهال شهد و شکر شکند
دلدار دل مرا ز من باز افکند از انوری ابیوردی رباعی 176
1. دلدار دل مرا ز من باز افکند
وز زلف کمانم به سخن دور افکند
دلبر چو ز من قوت روان باز افکند از انوری ابیوردی رباعی 177
1. دلبر چو ز من قوت روان باز افکند
دل صحبت من بدان جهان باز افکند
خوش خوش چو مرا دم تودر دام افکند از انوری ابیوردی رباعی 178
1. خوش خوش چو مرا دم تودر دام افکند
در دست فراق و پای ایام افکند
گردون به خیال سیر نانت نکند از انوری ابیوردی رباعی 179
1. گردون به خیال سیر نانت نکند
تا خون دل آرایش خوانت نکند
شادم به تو گر فلک حزینم نکند از انوری ابیوردی رباعی 180
1. شادم به تو گر فلک حزینم نکند
وانچه از تو گمانست یقینم نکند