رباعیات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 یکباره مرا بلایت از پای نشاند بر یک یک مویم آب رنجوری ماند

2 چون سیم و زرم بر آتش تیز گداخت وان سیم و زری که بود بر خاک فشاند

1 ای دیده دل آیت بلا می‌خواند هشدار که در خونت بسی گرداند

2 این بار گرش موافقت خواهی کرد من بیزارم تو دانی و دل داند

1 چون روز علم زد به حسامت ماند چون یک شبه ماه شد به جامت ماند

2 تقدیر به عزم تیزکامت ماند روزی به عطا دادن عامت ماند

1 هم ابر به دست درفشانت ماند هم برق به تیغ جان ستانت ماند

2 هم رعد به کوس قهرمانت ماند هم ژاله به باران کمانت ماند

1 خورشید به روشنی رایت ماند گردون ز شرف به خاک پایت ماند

2 دوزخ به عتاب جان‌گزایت ماند فردوس به عرصهٔ سرایت ماند

1 با روی تو از عافیت افسانه بماند وز چشم تو عقل شوخ و دیوانه بماند

2 ایام زفتنهٔ‌تو در گوشه نشست خورشید ز سایهٔ تو در خانه بماند

1 مسعود سعادت جهان بود نماند فهرست سعود آسمان بود نماند

2 گو خواه بمان جهان کنون خواه ممان چون آنکه ازو خلاصه آن بود نماند

1 ما را به جز از نیاز هیچ چیز نماند در کیسهٔ عقل نقد تمییز نماند

2 گه گاه به آب دیده دل‌خوش شدمی چندان بگریستم که آن نیز نماند

1 تا طارم نه سپهر آراسته‌اند تا باغ چهار طبع پیراسته‌اند

2 در خار فزوده و ز گل کاسته‌اند چتوان کردن چو این چنین خواسته‌اند

1 چشم و دل من که هرچه گویم هستند در خصمی من به مشورت بنشستند

2 اول پایم بر درغم بشکستند واخر دستم ز بی غمی بر بستند