رباعیات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 یاران به جهان چشم چو گل بگشادند هر یک دو سه روز رنگ و بویی دادند

2 چون راست که بر بهار دل بنهادند ازبار یگان یگان فرو افتادند

1 زان پس که دل و دیده بر من سپرند با عشق یکی شوند و آبم ببرند

2 صبرا به تو آیم غم کارم بخوری ای صبر نگویی که ترا با چه خورند

1 بس دور که چرخ و اختران بگذراند تا مرد وشی چو بوالحسن باز آرند

2 کو حیدر هاشمی و کو حاتم طی تا ماتم مردمی و مردی دارند

1 در بزمگهی که مطربی کوس کند بر تیر قضا تیر تو افسوس کند

2 رایات تو گر روی به بغداد نهد دجله به در ریش زمین بوس کند

1 زلف تو مصاف عنبر تر شکند لعل تو نهال شهد و شکر شکند

2 گل کیست که با رخ تودر باغ آید وانگه دو سه روز خویشتن برشکند

1 دلدار دل مرا ز من باز افکند وز زلف کمانم به سخن دور افکند

2 امروز که پی به چین زلفش بردم برد از پس گوش خویشتن دور افکند

1 دلبر چو ز من قوت روان باز افکند دل صحبت من بدان جهان باز افکند

2 صبر از پی دل هم شدنی بود ولیک روزی دو سه از برای جان باز افکند

1 خوش خوش چو مرا دم تودر دام افکند در دست فراق و پای ایام افکند

2 ای دوست بدین روز که دشمنت مباد من سوخته دل را طمع خام افکند

1 گردون به خیال سیر نانت نکند تا خون دل آرایش خوانت نکند

2 وانگاه دلش ز غصه خالی نشود تا غارت جان و خان و مانت نکند

1 شادم به تو گر فلک حزینم نکند وانچه از تو گمانست یقینم نکند

2 اکنون باری دست من و دامن تست گر چرخ سزا در آستینم نکند