رباعیات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 با دل گفتم که آن بتم دوش نهفت جان خواست ز من چون گل وصلش بشکفت

2 دل گفت مضایقت مکن زود بده با او به محقری سخن نتوان گفت

1 این عمر که سرمایهٔ ملکیست نه خرد چون بی‌خبران همی به سر باید برد

2 وز غبن چنین زنگیی پیش از مرگ روزی به هزار مرگ می‌باید مرد

1 با آنکه غم از دلم برون می‌نشود از تلخی صبر دل زبون می‌نشود

2 با این همه غصه سخت جانی دارد این دیده که از سرشک خون می‌نشود

1 چون روی حیل نبود پایاب جهان یکباره ورق بشستم از تاب جهان

2 گفتم چو مقیم نیست اسباب جهان خاکش بر سر که خوش خورد آب جهان

1 تسلیم چو بر حادثه پیروز شود هم حادثه یار و حیله‌آموز شود

2 هر سان که بود چو حالها گردانست روزی به شب آید و شبی روز شود

1 این طایفه گر مروت آیین نکنند زیشان نه بس اینکه بخل را دین نکنند

2 رفت آنکه به نظم و شعر احسان کردی امروز همی به سحر تحسین نکنند

1 زرق است جهان تو زرق کن از هر فن که می‌خور و که می‌کن و لوتی می‌زن

2 خوش خور تو جهان و یاد می‌آر از من تا روزی چند جمله را سر کن زن

1 دلبر چو دلم به عشوه بربود برفت غمهای مرا به غمزه بفزود برفت

2 بس دیر به دست آمد و بس زود برفت آتش به من اندر زد و چون دود برفت

1 آن دل که نشان نیست مرا در بر ازو جز درد و به درد می‌زنم بر سر ازو

2 بازآمد و محنتی درافکنده چو دود هرگز نبود حرام روزی تر ازو

1 ای فتنهٔ روزگار شب‌پوش منه و ابدالان را غاشیه بر دوش منه

2 زلفی که هزار جان ازو در خطرست از چشم بدان بترس و برگوش منه