تا چند طلب کنم وفای از انوری ابیوردی رباعی 73
1. تا چند طلب کنم وفای تو که نیست
تا کی گیرم کسی به جای تو که نیست
گر درخور قدر همتم سیمی از انوری ابیوردی رباعی 74
1. گر درخور قدر همتم سیمی نیست
چون من به هنر کس اندر اقلیمی نیست
محنت‌زده‌ای که کلبه‌ای از انوری ابیوردی رباعی 75
1. محنت‌زده‌ای که کلبه‌ای داشت به دشت
در نعمت و ناز دیدمش برمی‌گشت
گر بنده دو روز خدمتت از انوری ابیوردی رباعی 76
1. گر بنده دو روز خدمتت را بگذاشت
نه نقش عیادت تو بر آب نگاشت
اندوه تو چون دلم به از انوری ابیوردی رباعی 77
1. اندوه تو چون دلم به شادی نگذاشت
آخر ز وفاش باز نتوانی داشت
چون آتش سودای تو جز از انوری ابیوردی رباعی 78
1. چون آتش سودای تو جز دود نداشت
مسکین دل من امید بهبود نداشت
اندوه تو چون دلم به از انوری ابیوردی رباعی 79
1. اندوه تو چون دلم به شادی انگاشت
وز بهر تو پیوند جهانی بگذاشت
عمری که تر و خشک من آن از انوری ابیوردی رباعی 80
1. عمری که تر و خشک من آن بود گذشت
وان مایه که کردمی بدان سود گذشت
دلبر ز وفا و مهر یکسر از انوری ابیوردی رباعی 81
1. دلبر ز وفا و مهر یکسر بگذشت
تا کار دلم ز دست دلبر بگذشت
با دل گفتم که آن بتم از انوری ابیوردی رباعی 82
1. با دل گفتم که آن بتم دوش نهفت
جان خواست ز من چون گل وصلش بشکفت
با گل گفتم شکوفه در از انوری ابیوردی رباعی 83
1. با گل گفتم شکوفه در خاک بخفت
گل دیده پر آب کرد از باران گفت
چشمم ز غمت به هر عقیقی از انوری ابیوردی رباعی 84
1. چشمم ز غمت به هر عقیقی که بسفت
بر چهره هزارگل ز رازم بشکفت