رباعیات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 چشم و دل من که هرچه گویم هستند در خصمی من به مشورت بنشستند

2 اول پایم بر درغم بشکستند واخر دستم ز بی غمی بر بستند

1 دردا که فرو شد لب شادی را غم پر گشت و نگون گشت پیمانهٔ غم

2 دشواری بیش گشت و آسانی کم واین ماند ز عالم که دریغا عالم

1 آن بت که به انصاف نکو بود برفت حورا صفت و فرشته‌خو بود برفت

2 آسایش عمرم همه او داشت ببرد آرایش جانم همه او بود برفت

1 کار تنم از دست دلم رفت ز دست بیچاره دلم به ماتم جان بنشست

2 جان دل ز جهان بربد و رخت اندر بست سازم همه این بود که در کار شکست

1 ای گنده دهان چو شیر و چون گرگ حرون چون خرس کریه شخص و چون خوک نگون

2 چون بوزنه سخره و چو کفتار زبون چون گربه دهن دریده و چون سگ دون

1 داری ز جهان زیاده از حصهٔ خویش در باقی کن شکایت و قصهٔ خویش

2 تا کی ز پی شکم به درها گردی بنشین و بخور طعام ذاغصهٔ خویش

1 من غره به گفتار محال تو شدم زان روی سزای گوشمال تو شدم

2 وین طرفه که آزمود صد بار ترا هم باز به عشوه در جوال تو شدم

1 آن ماه که ماه نو سزد یارهٔ او خورشید می نشاط نظارهٔ او

2 چون گیرد عکس از لب می‌خوارهٔ او سر برزند از مشرق رخسارهٔ او

1 منصوریه هر گزت درآمد به ضمیر کاین به درت موکب میمون وزیر

2 هین کو لب غنچه گو بیادست ببوس کو دست چنار گو بیا دست بگیر

1 یاران به جهان چشم چو گل بگشادند هر یک دو سه روز رنگ و بویی دادند

2 چون راست که بر بهار دل بنهادند ازبار یگان یگان فرو افتادند