رباعیات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 پست افکندم غم تو ای سرو بلند شادم که مرا غمت بدین روز افکند

2 داد من و بیداد تو آخر تا کی عذر من و آزار تو آخر تا چند

1 گفتم ز فراق یاسمن می‌گرید این ابر که زار بر چمن می‌گرید

2 گل گفت به پای خویشتن برشکنم بر خندهٔ یک هفتهٔ من می‌گرید

1 جانا به تن شکسته و عزم درست عمریست که دل در طلب صحبت تست

2 وامروز که نومید شد از وصل تو چست در صبر زد آن دست کز امید بشست

1 چشم تو در آیینه به چشم تو نمود بر چشم تو فتنه گشت هم چشم تو زود

2 چشم خوش تو چشم ترا کرد به چشم پس آفت چشم تو هم از چشم تو بود

1 خود عهد کسی کسی چنین بگذارد کاندر بد و نیک هیچ یادش نارد

2 جانا ز وفا روی مگردان که هنوز خاک در تو نشان رویم دارد

1 عشقی که همه عمر بماند این است دردی که ز من جان بستاند این است

2 کاری که کسش چاره نداند این است وان شب که به روزم نرساند این است

1 هرگز دلم از وفای تو فرد مباد یک دم ز غم تو بی‌دم سرد مباد

2 گر وصل تو درمان دلم خواهد کرد پس یک نفس از درد تو بی‌درد مباد

1 خوی تو ز دوستی چو دامن بفشاند ننشست که تا به روز هجرم ننشاند

2 گویی که اگر چنین بمانی چه کنم دل ماتم جان نداشت دیگر چه بماند

1 دی درویشی به راز با همنفسی می‌گفت کریم در جهان مانده کسی

2 از گوشهٔ چرخ هاتفی گفت خموش بوطالب نعمه را بقا باد بسی

1 ای سایهٔ آنک ملک او هست قدیم تا چند از این ملک چو گوزی بدونیم

2 یک رویه کن این کار که سهلست و سلیم ملکست نه بازیچه، والملک عقیم