رباعیات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 گفتم که نثار جان کنم گر آیی گفتا به رخم که باد می‌پیمایی

2 تو زنده به جان دگران می‌باشی از کیسهٔ خویش چون فقع بگشایی

1 ای نوبت تو گذشته از چرخ بسی بی‌نوبت تو مباد عالم نفسی

2 آوازهٔ نوبتت به هر کس برساد لیکن مرساد از تو نوبت به کسی

1 پیروزشه ای خورده سپهر از تو هراس هر ساعت و بس کرده زمین‌بوس و سپاس

2 زیرا که کنی به خنجر چون الماس از هفت فلک به یک زمان چارده طاس

1 آخر شب دوش بی‌تو ای شمع چگل بگذشت و گذاشت در غمم خوار و خجل

2 تو فارغ و من به وعده تا روز سپید در بند تو بنشسته و برخاسته دل

1 آن کو به من سوخته خرمن نگرد رحم آرد اگر به چشم دشمن نگرد

2 آنرا که به عشق رغبتی هست کجاست تا رنجه شود نخست و در من نگرد

1 ای دل بنشین به عافیت کو داری تا باز نیفکنی مرا در کاری

2 از تلخی عیش اگر ترا سیری نیست من سیر شدم ز جان شیرین باری

1 هم طبع ملول گشت از آن شعر چو آب هم رغبت از آن شراب چون آتش ناب

2 ای دل تو عنان ز شاهدان نیز بتاب کاریست ورای شاهد و شعر و شراب

1 ای دل ز فلک چرا نیوشی آزرم هم بادم سرد ساز و با گریهٔ گرم

2 دلبر ز تو وز ناله کجا گردد نرم آن را که هزار دیده باشد بی‌شرم

1 گر دوست مرا به کام دشمن دارد یا خسته دل و سوخته خرمن دارد

2 گو دار کزین جفا فراوان بیش است آن منت غم که بر دل من دارد

1 من دل به کسی جز از تو آسان ندهم چیزی که گران خریدم ارزان ندهم

2 صد جان بدهم در آرزوی دل خویش وان دل که ترا خواست به صد جان ندهم