بس شب که به روز بردم از انوری ابیوردی رباعی 13
1. بس شب که به روز بردم اندر طلبت
بس روز طرب که دیدم از وصل لبت
دل باز چو بر دام غم عشق از انوری ابیوردی رباعی 14
1. دل باز چو بر دام غم عشق آویخت
صبر آمد و گفت خون غم خواهم ریخت
ای گشته ضمیر چون بهشت از انوری ابیوردی رباعی 15
1. ای گشته ضمیر چون بهشت از یادت
انگیخته دولت جهان دل شادت
همواره چو بخت خود جوانی از انوری ابیوردی رباعی 16
1. همواره چو بخت خود جوانی بادت
چون دولت خویش کامرانی بادت
با بخل بود به غایتی از انوری ابیوردی رباعی 17
1. با بخل بود به غایتی پیوندت
کز قوت حکایتی کند خرسندت
ای سغبهٔ آنانکه نمی‌جویندت از انوری ابیوردی رباعی 18
1. ای سغبهٔ آنانکه نمی‌جویندت
شهری و دهی ز دور می‌بویندت
سیاره به خدمت سپرد از انوری ابیوردی رباعی 19
1. سیاره به خدمت سپرد خاک درت
خورشید که باشد که بود تاج سرت
در وصل تو عزم دل من روز از انوری ابیوردی رباعی 20
1. در وصل تو عزم دل من روز نخست
آن بود که عمر با تو بگذارم چست
آتش به سفال برنهادی از انوری ابیوردی رباعی 21
1. آتش به سفال برنهادی ز نخست
پس با خاکم به در برون رفتی چست
دستم که به گوهر قناعت از انوری ابیوردی رباعی 22
1. دستم که به گوهر قناعت پیوست
پر بود و نبود آز را بر وی دست
جدت ورق زمانه از جور از انوری ابیوردی رباعی 23
1. جدت ورق زمانه از جور بشست
عدل پدرت سلسلها کرد درست
هجری که به روز غم مبادا از انوری ابیوردی رباعی 24
1. هجری که به روز غم مبادا دل و دست
بر دامن دل که گرد ننشست نشست