با خاک برابرم ز بی‌سنگی از انوری ابیوردی رباعی 265
1. با خاک برابرم ز بی‌سنگی خویش
وز دل خجل از دوام دلتنگی خویش
داری ز جهان زیاده از انوری ابیوردی رباعی 266
1. داری ز جهان زیاده از حصهٔ خویش
در باقی کن شکایت و قصهٔ خویش
گل روز دو عرض می‌دهد از انوری ابیوردی رباعی 267
1. گل روز دو عرض می‌دهد مایهٔ خویش
زنهار میفکن تو بر آن سایهٔ خویش
تا دست طمع بشستم از از انوری ابیوردی رباعی 268
1. تا دست طمع بشستم از عالم خاک
از گرد زمانه دامنی دارم پاک
ای جاه تو چون سماک از انوری ابیوردی رباعی 269
1. ای جاه تو چون سماک و عالم چو سمک
یک شقه ز نوبتی جاه تو فلک
زین رنگ برآوردن بر از انوری ابیوردی رباعی 270
1. زین رنگ برآوردن بر فور فلک
خون شد دلم و نیافتم غور فلک
در منزل آبگینه هنگام از انوری ابیوردی رباعی 271
1. در منزل آبگینه هنگام درنگ
چون بی‌تو دل شکسته را دیدم تنگ
ای مسند تو قاعدهٔ از انوری ابیوردی رباعی 272
1. ای مسند تو قاعدهٔ دولت گل
خصمت که ز عز تست دست خوش ذل
ای گوهر تو خلاصهٔ از انوری ابیوردی رباعی 273
1. ای گوهر تو خلاصهٔ عالم گل
باد از تو دو قوم را دو معنی حاصل
آخر شب دوش بی‌تو ای از انوری ابیوردی رباعی 274
1. آخر شب دوش بی‌تو ای شمع چگل
بگذشت و گذاشت در غمم خوار و خجل
آمیختم از بهر تو صد از انوری ابیوردی رباعی 275
1. آمیختم از بهر تو صد رنگ و حیل
هم دست اجل قوی‌تر آمد به جدل
ای چشم زمانه کرده از انوری ابیوردی رباعی 276
1. ای چشم زمانه کرده روشن به جمال
در گوش تو برده خوشترین لفظ سؤال