رباعیات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 آنرا که خرد مصلحت‌آموز شود کی در غم عید و بند نوروز شود

2 عیدی شمرد که روز نوروز شود هر شب به عافیت بر او روز شود

1 با آنکه غم از دلم برون می‌نشود از تلخی صبر دل زبون می‌نشود

2 با این همه غصه سخت جانی دارد این دیده که از سرشک خون می‌نشود

1 یک شب مه گردون به رخت می‌نگرید وز اشک ز دیده خون دل می‌بارید

2 یک قطره از آن بر رخ زیبات چکید وان خال بدان خوشی از آن گشت پدید

1 آن روز که بنده خاک خدمت بوسید بر خدمت تو هیچ سعادت نگزید

2 وامروز چو رنگ و رونق خویش ندید ابرام به خانه برد و امید برید

1 بیداد فلک پردهٔ رازم بدرید تیمار جهان امیدم از جان ببرید

2 ای دل پس ازین کناره‌ای گیر و برو کین کار مرا کناره‌ای نیست پدید

1 زان پس که وصال روی در پرده کشید واندوه فراق پرده بر من بدرید

2 گفتم که مگر توانمش دید به خواب خود خواب همی به خواب نتوانم دید

1 در مستی اگر ببرد خوابم شاید می دیده ببندد ارچه دل بگشاید

2 بیدار ز مادران چو تو کم زاید بخت تو نیم که هیچ خوابم ناید

1 جان یک نفس از درد تو می‌ناساید وز دل نفسی بی‌تو همی برناید

2 یکبار دگر وصل تو درمی‌باید وانگه پس از آن اگر نمانم شاید

1 یک در فلک از امید من نگشاید یک کار من از زمانه می‌برناید

2 جان می‌کاهد غم تو می‌افزاید در محنت من دگرچه می‌درباید

1 بس راه که پای همتم پیماید تا مشکل یک راز فلک بگشاید

2 بس روز سیه که از غلط پیش آید تا از شب شک صبح یقینی زاید