رباعیات امیر معزی نیشابوری

1 ای رفته ز خانه مدتی سوی سفر باز آمده سوی خانه با فتح و ظفر

2 هرگز سفری چنین‌ که کردست دگر افروخته روی ملک و افراخته سر

1 نازید به گرز گاوسار افریدون در دست تو گرز شیر سارست کنون

2 از تو فرق است تا به افْریدون چون چونانکه ز شیر شرزه تا گاوِ زبون

1 از هیبت تو به روم کفار نماند وز نصرت تو به روم زنار نماند

2 با عدل تو در زمانه تیمار نماند با جود تو در خزانه دینار نماند

1 تا چند دل تو چشمهٔ نور بود زان چشمهٔ نور چشم بد دور بود

2 ملک و سپه و خزینه معمور بود آن خسرو را که چون تو دستور بود

1 پروین و ستارگان گردون پیمای اندر شب هجر تو نجنبند ز جای

2 گویی توکه دست هجرت ای بزم آرای دارد به فسونی هر یکی را بر پای

1 گر حاجب و چاوش تو ای ناصر دین برکشور روم و چین گشایند کمین

2 فغفور از آن بترسد و قیصر از این این والی روم گردد آن شحنهٔ چین

1 دستور و شهنشه از جهان رایت خوش بردند و مصیبتی نیامد زین بیش

2 بس دل‌ که شدی ز مرگ شاهنشه ریش گر کشتن دستور نبودی از پیش

1 از جور قد بلند و موی پستش وز کافری نرگس ِ بی می‌ْ مستش

2 گریان به کلیسیا شوم بنشینم ناقوس به یک دست و به دستی دستش

1 چون باز خیال تو پر و بال زند در جان رهی عشق تو چنگال زند

2 آن کس‌ که نه از وصال تو نال زند شاید که ز چشم خویش قیقال زند

1 خصمان تو لاف سپر زرد زدند شش پنج به‌ گاه ماندن نرد زدند

2 گر سرد سخن شدند وا مرد زدند با دولت تو بر آهن سرد زدند