رباعیات امیر معزی نیشابوری

1 از روضهٔ حسن تو نگاری رسدم وز موکب وصل تو غباری رسدم

2 تا چند کشند و چند افروزندم من سوخته‌ام چرا همی سوزندم

1 سروی‌که بنفشه برگل آمد بر او اقبال رسانید به گردون سر او

2 ماییم به مهر و دوستی در خور او فرماندهٔ عالمیم و فرمانبر او

1 ای رایت و رای تو همایون چو همای وای نامه و ا‌نام‌ا تو رسیده همه جای

2 گیتی چو سرایی به تو دادست خدای شاهان جهان تورا غلامان سرای

1 یار از غم من خبر ندارد گویی یا خواب به من‌ گذر ندارد گویی

2 تاریکترست هر زمانی شب من یارب شب من سحر ندارد گویی

1 ای باخته عشق در جهان با دگری نوشیده سبک می‌ گران با دگری

2 در مذهب دوستی روا نیست چنین من بی‌ تو به غم تو شادمان با دگری

1 هر شب که وصال یار دلبر باشد شب زورق و ماه باد صرصر باشد

2 وان شب که فراق آن سمن بر باشد شب کشتی و آفتاب لنگر باشد

1 چون رخ بگشاد آن نگار دلبند جای صلوات باشد و جای سپند

2 احسنت زند ستاره از چرخ بلند آن مادر راکه چون تو زاید فرزند

1 من با تو بتا نفس نمی‌یارم زد در موکب تو جرس نمی‌یارم زد

2 جان میدهم و نفس نمی‌یارم زد دست از تو به هیچ‌کس نمی‌یارم زد

1 خرگه زند وکارکسی نگشاید مطبخ زند و نان به کسی ننماید

2 گر دود به مطبخش درآید شاید کز مطبخ او دود همی برناید

1 ای پیش تو حاسدانت‌ را سنگی نه در جنب تو دشمنانْت‌‌ْ را رنگی نه

2 ملک از ملکان بری و آهنگی نه لشکر شکنی و در میان جنگی نه