بیار آنچه دل ما به از امیر معزی نیشابوری غزل 1
1. بیار آنچه دل ما به یکدگر کشدا
به سرکش آنچه بلا و الم به سرکشدا
ماهرویا ز غم عشق از امیر معزی نیشابوری غزل 2
1. ماهرویا ز غم عشق نگه دار مرا
مگذر از بیعت دیرینه و مگذار مرا
موی چون غالیه و روی از امیر معزی نیشابوری غزل 3
1. موی چون غالیه و روی چو دیباست تو را
عقده از غالیه بر دیبا زیباست تو را
شب نماید در صفت زلفین از امیر معزی نیشابوری غزل 4
1. شب نماید در صفت زلفین آن بت روی را
مه نماید در صفت رخسار آن دلجوی را
ز عشق لاف تو ای پیر از امیر معزی نیشابوری غزل 5
1. ز عشق لاف تو ای پیر فوطه پوش خطاست
که عشق و فوطه و پیری بهم نیاید راست
حلقه‌های زلف جانان از امیر معزی نیشابوری غزل 6
1. حلقه‌های زلف جانان تا سراندر سرزده است
دل ز من بگریخته است و زیر زلف او شده است
مرا نگارا با روی از امیر معزی نیشابوری غزل 7
1. مرا نگارا با روی تو چه جای غم است
که چون تو یار ز خوبان روزگار کم است
خطّی است که بر عارض از امیر معزی نیشابوری غزل 8
1. خطّی است که بر عارض آن ماه تنیدست
یا دست فلک غالیه بر ماه کشیدست
گر تو پنداری که رازم از امیر معزی نیشابوری غزل 9
1. گر تو پنداری که رازم بی‌تو پیدا نیست هست
یا دلم مشتاق آن رخسار زیبا نیست هست
ای روی تو رخشنده‌تر از امیر معزی نیشابوری غزل 10
1. ای روی تو رخشنده‌تر از قبلهٔ زردشت
بی‌روی تو چون زلف تو گوژست مرا پشت
از پس پنجاه سال از امیر معزی نیشابوری غزل 11
1. از پس پنجاه سال عشق به ما چون فتاد
از بر ما رفته بود روی به ما چون نهاد
امروز بت من سر پیکار از امیر معزی نیشابوری غزل 12
1. امروز بت من سر پیکار ندارد
جز دوستی و عذر و لَطَف کار ندارد