1. بعد از حمد و ثنای جهان آفرین و درود بر روان سید المرسلین و آله الطیبین و عترته الطاهرین صلوات الله علیهم اجمعین پوشیده نماند که رندان دیر فنا که صوفیان صومعه قد سند و صبوحی زدگان مجلس انس، و به یمن صفای محبت ایشان وبرکت نکهت انفاس این جگر ریشان غنچه دلهای خسته و عقده کارها بسته همیشه گشاه مییابد چنانکه عندلیب چمن معرفت خواجه شمس الدین محمد الحافظ الشیرازی در صفت دل این مستان صبح خیز و دست دعای این بیداران اشک ریز میفرماید:
1. ساقی قدحی که کار سازست خدا
وز رحمت خود بنده نوازست خدا
1. ساقی نظری به بیکسان بهر خدا
مشکن بت ما بوالهوسان بهر خدا
1. ساقی قدحی که نور بخشد همه را
پر کن که دمی حضور بخشد همه را
1. ساقی بکرم تو میکنی یاد مرا
غیر از تو که میرسد بفریاد مرا؟
1. ساقی می لعل قوت روح است مرا
دیدار تو خورشید صبوح است مرا
1. ساقی قدحی که هست عالم ظلمات
جز روی تو نیست در جهان آب حیات
1. ساقی فلک از بحر عطای تو کفی است
در کوی تو صد کعبه جان هر طرفی است
1. ساقی نظری که دل خوش از دیدن تست
جان شاد ز خوشه چینی خرمن تست
1. ساقی می ما ز عارض پر خوی تست
چشمت نرسد که چشمها در پی تست
1. ساقی قدحی که کار عالم نفسی است
گر یک نفست فراغتی هست بسی است
1. ساقی دل ما سوخته از مشتاقیست
بازآ که طبیب درد مستان ساقیست