فرهنگ پارسی در دیوان اشعار ادیب الممالک فراهانی

1 نام نه یشتی که زرتشت اشوی پاک زاد در اوستا برنهاد از دانش و فرهنگ و داد

2 اورمزد، آبان و خورشید است و مهر و فرودین پس «ورهرام » است و دین آنگاه «ارد» و زامیاد

1 ایزد فروغهای سپهری که هفت شد باشد اشاش و هور و مثر ماه و تشتری

2 آنگاه آسمان و انیران که تافته است زین هفت نور چرخ مه و مهر و مشتری

1 دین زرتشت که روشن ز فروغش در و دشت پایه اش بر همت و هوخت بود با هورشت

2 چم اینان «منشن » باشد و کوشن،کنشن و این سخن ار همه جا گفته چو در گات و چه یشت

3 پاکی فکرت و قول و عملت جان تو را پاک سازد ز بدی ورنه پلیدی و پلشت

4 آن بدیها که روان تیره و تن زشت کند همه از «دژمت » و «دژهوخت » شد و دژهورشت

1 در اوستا نام هفت امشاسپندان خدای شد «اهوره مزده » آنگهه وهمن و اردیبهشت

2 از پس شهریور اسپندارمد خرداد دان پس امرداد است کش بی مرگی آمد سرنوشت

3 «اولین » یعنی که یزدان زنده دانا بود دومین اندیشه اش نیکوست بی پندار زشت

4 سومین نظم مقدس دان چهارم قدرت است پنجمین از مهر خود ما را برد اندر بهشت

1 بتاقند مکرر پنج قسم است که با لعلت به دشنامی نیرزد

2 «سلیمان » و «فانیذ» است و «ابلوج » چهارم «سنجری » پنجم «تبرزد»

1 قبایل عرب عابری است پنج گروه که مانده ز ایشان اسمی تهی زرسمم بود

2 اگر بپرسی اسماء رهطشان گویم جدیس و جرهم و عملیق و عاد و طسم بود

1 کوره های فارس را نام از کیان و پیشداد اردشیر، استخر و داراب، است و شاپور و قباد

1 بتا توئی که قدت سرو باغ کاشمر است رخت بهار ختن بوستان کاشغر است

2 مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلات ز بحر مجتث این چامه تنگی از شکر است

3 چو شرق و غرب زمین خاور است و باختر است نسار «او اختر» است و بتو در «اخشتر» است

4 به پارسی کره خاک «گوی چغمینی » است «میان کش » است خط استوانه در کمر است

1 سبعه منحوسه هفت اختر شومند نحس و ترش روی و زشت در همه احیان

2 کید و غطیط و غریم باشد و سرموس نیز گلاب است و ذوذوابه و لحیان

1 بیشرمی «سلجن » است و عفت «هیوند» حقد است «سرول » و غدر باشد «نیوند»

2 «نیمول » عبوس و «نیوتور» آمد کبر طیس است تپنک و فهم باشد «بیوند»