فرهنگ پارسی در دیوان اشعار ادیب الممالک فراهانی

1 بت من چه این داستان می سرود ببحر تقارب تقرب نمود

2 فعولن فعولن فعولن فعول چه خوش باشد این سنجه با چنگ و رود

3 گریوه بود پشته و نهر رود زبر از فراز است و زیر از فرود

4 چو بر بت بود بربط م و چنگ صنج کمانچه غژک دان و عود است رود

1 از یکی تا ده بگو آن، دو، تروا، کاتر، سنگ سیزدهست، ویت نف، دگر دیز است در سر و علن

2 عشر ثانی انز، دوز است و تریز آنگه کاترز گنزوسیزو دیزست و دیزویت و دیزنف دان وون

3 یازده دوازده سیزده چهارده پانزده شانزده هفده هجده نوزده بیست

4 پس ترانت است و کارانت آنگاه سنکانت آمده هم سواسانت و سواسان دیز شد با کاترون

1 دوشینه چو آن شوخ شد از باع به خانه دلجوئی من کرد و نیاورد بهانه

2 وین قطعه که از طبع امیری است فرو خواند در بحر هزج با دف و طنبور و چغانه

3 مفعول و مفاعیل و مفاعیل و مفاعیل جان در هیجان آمد ازین وزن و ترانه

4 برجاس هدف باشد و کیش است کنانه آماجگه آنجا که گذراند نشانه

1 زهی بچین دو زلف از حبش گرفته خراج نموده لشگر حسنت عقول را تاراج

2 مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلات ز بهر مبحث این قطعه گشته استخراج

3 کنونه حال و منش طبع و کوفشان نساج جشان بود گز درزی ارش بود قلاج

4 وظیفه جامگی و ماهواره شهریه پژول کعب و گزید و گزیت مال خراج

1 «گر تاج » بود عزم و یا هست «پچیو» «ور سنگ » بود عجب و وقار است «رزیو»

2 «سیفود» تواضع و شهامت «سیفور» «برکان » جهل است و کودنی هست «غلیو»

1 پنج «فرجود» پدید آمده ازشت زرتشت که به پیغمبریش راست بود پنج گواه

2 آتش «آذربرزین » که همی سوخت بحود «چوبدستی » که بدان کور برفتی در راه

3 «سرو کشمر» که چو بیخش بدل خاک نشاند شد بسی کشن و تنومند پس از یک دو سه ماه

4 «بیست و یک در ز اوستا» که از آنان هر یک هفت «پرگرد» بود روشن و نغز و دلخواه

1 ای که دل‌ها را کشد زنجیر زلفت در کمند کام شکر کرده تلخ از رشک لعل نوشخند

2 فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلات از رمل این قطعه را برخوان به آواز بلند

3 نام پنج انگشت را در سه زبان آرم به نظم تا بدانی قدرت طبع مرا ای هوشمند

4 اولین ابهام و پس سبابه پس وسطی بود خنصر و بنصر به تازی بشنو از من بی‌گزند

1 رخ برافروخت همچو آیینه آن پری پیکر سمن سینه

2 پس ز بحر خفیف باز آورد این گهرها درون گنجینه

3 فاعلاتن مفاعلن فعلن در قدح کن شراب دوشینه

4 هفت خط داشت جام جمشیدی هر یکی در صفا چو آئینه

1 ای خطت چون تازه سنبل وی رخت چون تازه ورد سنبل از رشک تو پیچان لاله از رنگ تو زرد

2 فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلات از رمل این قطعه برخوان با نوای شاد ورد

3 اردکان قسمی از اشکال نجوم و خشم ارد انعکاس و انده و طیب و سپهر و مهر گرد

4 میخ کردن سکه باشد گرد نامه نقش آن جرمزه میدان سفرع کردن مسافر ره نورد

1 ای آنکه گفتار ترا هوش و روان پاسخ بود وز آتش عشقت دلم تابنده چون دوزخ بود

2 مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن بلبل به تقطیع رجز گویا بشاخ و شخ بود

3 دوزخ شمر تاریک را و آن شولمن دوزخ بود مانند آباد این پسر خود عالم برزخ بود

4 پروز نژاد است و نسب بازیره یک حصه ز شب پنک است و اودس یک وجب فرسنگ خود فرسخ بود