مقطعات در دیوان اشعار ادیب الممالک فراهانی

1 گویند در جزایر بحر وسیط بود پیری خطیب بود چون گل سوری به باغ و گشت

2 «ارخیلو خوس » بنام «کلاغش » بدی لقب چون خوی نیک داشت قرین با کمال زشت

3 صاحبدلی ز مردم یونان به محضرش شد بهر استفاده چو ترسا سوی کنشت

4 چون شد خطیب فحل و مبرز برای مزد آغاز عذر کرد و بنای نفاق هشت

1 بود «بوالعنبس » خطیب فحل و شیخ نامور بر خلایق پیشوا بر مسلمین فرمان روا

2 روزی اندر مسجد طائف به استدعای خلق بر فراز منبر تحقیق حکمت کرد جا

3 نطق ناکرده کمیت فکرتش همچون شتر خفت آنسان کش و گفتی در شکم شد دست و پا

4 آری آری آدمی را فکر دریائی است ژرف کاندرو ماند نهنگ از سیر و ماهی از شنا

1 همیشه شمس به قصد تو گشته یار زحل هماره ماه برغم تو خفته در عقرب

2 حکیم با هنر از طعن آن حریف ظریف غریق بحر الم شد حریق نار غضب

3 بگفت اینهمه دانم ولیک بختم نیست چو بخت نیست فزونی ز معرفت مطلب

4 که گر ز اطلس گردون قصب کند بدبخت ز ماهتاب در افتد شراره اش به قصب

1 محمد زکریا طبیب رازی را که فیلسوف عجم بود و اوستاد عرب

2 به فن فلسفه و طب و کیمیا و نجوم حساب و هندسه موسیقی و فنون ادب

3 چنان یگانه شمردند فاضلان جهانش که جمله گوش بندندی چو او گشودی لب

4 هماره همچو شهانش گروهی از پس و پیش روانه بد چو ز مدرس شتافتی به مطب

1 دولت جاوید خواهم از در یزدان «دانش » دانش پژوه صلح طلب را

2 آنکه نمود است وصف ذات جمیلش غیرت ارژنگ کارگاه ادب را

1 حبذا نقشی که بنمود آشکارا میر خضر آساز کلک چون مسیحا

2 میرزین العابدین نقاش ایران کش همی خوانند مردم میر آقا

3 آنکه کلکش ناسخ ارژنگ مانی وانکه نقشش برشکسته تنگلوشا

4 گر عصا را اژدها کرده است موسی ور ز آب و گل بسازد مرغ عیسا

1 چامه من پیش گفتارت بدان ماند که کس در سپهر آرد ستاره در بهشت آرد گیا

2 چون فراوان آزمودم دیدمت با دار و برد در سخن جادو کنی وز خامه داری کیمیا

3 دانش از گفت تو در گوش اندر آرد گوشوار بینش از کلک تو اندر دیده دارد توتیا

4 هوش را پوری و دانش را پدروین نی شگفت کت رضی الدین خداوند سخن باشد نیا

1 ای که دایم کدیور قلمم تخم مهرت به مزرع دل کاشت

2 در حضور تو خامه ام شرحی غم دل را درین صحیفه نگاشت

3 پختم از بهر خویش ماحضری که نمیشد برای بنگی چاشت

4 ناگهان وجهه مقدس تو نظری سوی خوان بنده گماشت

1 زهی قدت چو نخل طور سینا بدانش اوستاد پور سینا

2 سزد بهر نثار بارگاهت فشاند نجم دری چرخ مینا

3 حسودان تو گولانند و کوران ازیرا خود تو دانائی و بینا

4 قضا لبریز دارد دشمنت را ز خون دیده و دل جام مینا

1 فراموشم نشد پندی که میگفت به پور خویش پیری در بخارا

2 که گر در کار خود جنبش کند مرد توان سفتن به سوزن کوه خارا