غزلیات در دیوان اشعار ادیب الممالک فراهانی

1 همی بنازد ملک و هی ببالد بخت بزیر سایه دارای تاج و داور تخت

2 ملک مظفر دین شهریار ملک آرای که تخم داد پراکنده و جان کین پرهخت

3 هم از اتابک اعظم که دست فکرت وی بهر دقیقه گشاید هزار عقده سخت

4 مهام مملکت آراسته بزور خرد درخت دولت پیراسته به نیروی بخت

1 ای نگهبانان آیین ای دلیران در حروب ای مدیران جراید ای خطیبان در خطوب

2 ای حواریون احمد ای هوا خواهان حق ای بزرگان قبایل ای رئیسان شعوب

3 ای علمداران امت ای نوامیس خرد ای خداوندان فکرت ای جواسیس قلوب

4 قدرت ما را چرا کاهیده قلاب القدر پرده ما را چرا دریده ستارالعیوب

1 به نخواهد گشت هرگز کار دیوان عدالت تا که دارد امجدالسلطان در آن مسند دخالت

2 امجدالسلطان مگو دریاچه حرص و شقاوت امجدالسلطان مگو دیباچه کید و جهالت

3 جهل را تفسیر و عنوان حرص را مقیاس و میزان جور را بنیاد و بنیان ظلم را افزار و آلت

4 مسلکش ظلم و طریقش فتنه و رسمش تطاول مذهبش بیداد وآیینش طمع دینش ظلالت

1 سزد ار سجده برد میر فراهانی را گر ز خاقان گذرد مرتبه خاقانی را

2 ای امیر قرشی زاده کت اعجاز سخن بند بر ناطقه زد منطق سحبانی را

3 گر برند اینگهر نظم تو در سوق عکاظ کس پشیزی نخرد سلعه ذبیانی را

4 عرق از خجلت تشبیب تو از نیل گذشت چهره طبع منوچهری دمغانی را

1 علی نمود مصفا جمال علم یقین را فکند پرده ز رخسار ناز شاهد دین را

2 علی ز تیغ شرربار و منطق گهر آگین گسست عروه کفر و ببست حبل متین را

3 نمود نصرت پیشینیان ز غیب ولیکن رفیق شد بعلن پیشوای باز پسین را

4 اگر نه ساقی کوثر علی شدی نچشیدی حسینش از دم شمشیر خصم مآء معین را

1 ابوالفتح اسکندری گفته است کلامی بلفظ دری گفته است

2 مپندار کز گفته آدمی است که این داستان را پری گفته است

3 ابوالفتح اسکندری این کلام به نطق و بیان حری گفته است

4 چنین شعر موزون و سحر حلال به اعجاز پیغمبری گفته است

1 مطرب ساوجبلاغ زاغ و کلاغ است بربط و طنبور آن صدای الاغست

2 شوره گز و تنگز و سپند و شتر خار سرو و گل و یاسمین و لاله باغست

3 در بر صحرا ز برف دیبه اکسون در شب یلدا ز چشم گرگ چراغست

4 هرکه به ساوجبلاغ کرد اقامت چون نگری مبتلا بخبط دماغست

1 چو پنچ و بیست ز سال هزار و سیصد رفت از آنزمان که به یثرب ز مکه احمد رفت

2 سر آمد حکما محسن بن بوالقاسم به میهمانی حق سوی خوان سرمد رفت

3 به سوق روضه رضوان روان پر نورش بباغ خلد در آن عالم مخلد رفت

4 ز بیت رفعت و تمجید صدر و ضرب شکست ز جمع حکمت و توحید اسم مفرد رفت

1 بیا که ملت ایران حقوق خویش گرفت شبان دادگر از چنگ گرگ میش گرفت

2 رسید قاضی ایوان داد و در ایوان جلوس کرد و ره اعتدال پیش گرفت

3 یکی فرشته اردیبهشتی از مینو رسید و جشنی چون جشن هشتویش گرفت

4 چنان کشید ز دزدان خیره بادا فراه که وامهای پس افتاده راز پیش گرفت

1 لسان را سحر در طی لسانست مه و خورشیدش اندر طیلسانست

2 عروس فضلش اندر حجله طبع چو در فردوس خیرات حسانست

3 لسانا ای که کلک در فشانم بمدحت جاودان رطب اللسانست

4 توئی آنکس که تیغ خامه ات را دل سنگ پریرویان فسانست