صوفی به سماع دست از آن افشاند از ابوسعید رباعی 228
1. صوفی به سماع دست از آن افشاند
تا آتش دل به حیلتی بنشاند
کی حال فتاده هرزه گردی داند از ابوسعید رباعی 229
1. کی حال فتاده هرزه گردی داند
بی‌درد کجا لذت دردی داند
این عمر به ابر نوبهاران ماند از ابوسعید رباعی 230
1. این عمر به ابر نوبهاران ماند
این دیده به سیل کوهساران ماند
اسرار وجود خام و ناپخته بماند از ابوسعید رباعی 231
1. اسرار وجود خام و ناپخته بماند
و آن گوهر بس شریف ناسفته بماند
چرخ و مه و مهر در تمنای تواند از ابوسعید رباعی 232
1. چرخ و مه و مهر در تمنای تواند
جان و دل و دیده در تماشای تواند
آنها که ز معبود خبر یافته‌اند از ابوسعید رباعی 233
1. آنها که ز معبود خبر یافته‌اند
از جملهٔ کاینات سر یافته‌اند
زان پیش که طاق چرخ اعلا زده‌اند از ابوسعید رباعی 234
1. زان پیش که طاق چرخ اعلا زده‌اند
وین بارگه سپهر مینا زده‌اند
آن روز که نور بر ثریا بستند از ابوسعید رباعی 235
1. آن روز که نور بر ثریا بستند
وین منطقه بر میان جوزا بستند
آنروز که نقش کوه و هامون بستند از ابوسعید رباعی 236
1. آنروز که نقش کوه و هامون بستند
ترکیب سهی قدان موزون بستند
قومی ز خیال در غرور افتادند از ابوسعید رباعی 237
1. قومی ز خیال در غرور افتادند
و ندر طلب حور و قصور افتادند
در تکیه قلندران چو بنگم دادند از ابوسعید رباعی 238
1. در تکیه قلندران چو بنگم دادند
در کاسه بجای لوت سنگم دادند
هوشم نه موافقان و خویشان بردند از ابوسعید رباعی 239
1. هوشم نه موافقان و خویشان بردند
این کج کلهان مو پریشان بردند