منع سودی نکند کاش نصیحت از ابوالحسن فراهانی غزل 1
1. منع سودی نکند کاش نصیحت گرما
گر تواند ببرد تیرگی از اختر ما
به گریه چشم تهی کی کند از ابوالحسن فراهانی غزل 2
1. به گریه چشم تهی کی کند دل ما را
تهی به گریه نکردست ابر دریا را
غصه ی عالم نصیب جان از ابوالحسن فراهانی غزل 3
1. غصه ی عالم نصیب جان ناشاد من است
محنت روی زمین در محنت آباد من است
کسی که چشم مرا ابر نوبهار از ابوالحسن فراهانی غزل 4
1. کسی که چشم مرا ابر نوبهار گرفت
چو دید گریه ی من راه اعتذار گرفت
کسی نگفت که از شعله از ابوالحسن فراهانی غزل 5
1. کسی نگفت که از شعله سوختن عیب است
ولی ز خار و خسی بر فروختن عیب است
به دشمنش نظر است به از ابوالحسن فراهانی غزل 6
1. به دشمنش نظر است به دوستان کین است
کسی نیافت که او را چه رسم و آیین است
من سیه‌بختم نه تنها از ابوالحسن فراهانی غزل 7
1. من سیه‌بختم نه تنها چرخ با من دشمن است
تا تو را دیدم مرا هر موی بر تن دشمن است
نه جز توام دگری در دل از ابوالحسن فراهانی غزل 8
1. نه جز توام دگری در دل خراب گذشت
نه بر زبان سخن کس به هیچ باب گذشت
باز از انجمن آن انجمن از ابوالحسن فراهانی غزل 9
1. باز از انجمن آن انجمن آرا برخواست
آنچنان خواست که فریاد زدلها برخواست
یک نظر دیدم و دل با از ابوالحسن فراهانی غزل 10
1. یک نظر دیدم و دل با نیش مژگان خوگرفت
یک تبسم کرد و سر با ترک سامان گرفت
دل غمین بستاند که از ابوالحسن فراهانی غزل 11
1. دل غمین بستاند که جان شاد دهد
فلک فریب دهد هرکه را مراد دهد
میان ما و دل یارب چرا از ابوالحسن فراهانی غزل 12
1. میان ما و دل یارب چرا این ماجرا باشد
دو کس نادیده هم را در میان کلفت چرا باشد