منع سودی نکند کاش نصیحت گرما از ابوالحسن فراهانی غزل 1
1. منع سودی نکند کاش نصیحت گرما
گر تواند ببرد تیرگی از اختر ما
به گریه چشم تهی کی کند دل ما را از ابوالحسن فراهانی غزل 2
1. به گریه چشم تهی کی کند دل ما را
تهی به گریه نکردست ابر دریا را
غصه ی عالم نصیب جان ناشاد من است از ابوالحسن فراهانی غزل 3
1. غصه ی عالم نصیب جان ناشاد من است
محنت روی زمین در محنت آباد من است
کسی که چشم مرا ابر نوبهار گرفت از ابوالحسن فراهانی غزل 4
1. کسی که چشم مرا ابر نوبهار گرفت
چو دید گریه ی من راه اعتذار گرفت
کسی نگفت که از شعله سوختن عیب است از ابوالحسن فراهانی غزل 5
1. کسی نگفت که از شعله سوختن عیب است
ولی ز خار و خسی بر فروختن عیب است
به دشمنش نظر است به دوستان کین است از ابوالحسن فراهانی غزل 6
1. به دشمنش نظر است به دوستان کین است
کسی نیافت که او را چه رسم و آیین است
من سیهبختم نه تنها چرخ با من دشمن است از ابوالحسن فراهانی غزل 7
1. من سیهبختم نه تنها چرخ با من دشمن است
تا تو را دیدم مرا هر موی بر تن دشمن است
نه جز توام دگری در دل خراب گذشت از ابوالحسن فراهانی غزل 8
1. نه جز توام دگری در دل خراب گذشت
نه بر زبان سخن کس به هیچ باب گذشت
باز از انجمن آن انجمن آرا برخواست از ابوالحسن فراهانی غزل 9
1. باز از انجمن آن انجمن آرا برخواست
آنچنان خواست که فریاد زدلها برخواست
یک نظر دیدم و دل با نیش مژگان خوگرفت از ابوالحسن فراهانی غزل 10
1. یک نظر دیدم و دل با نیش مژگان خوگرفت
یک تبسم کرد و سر با ترک سامان گرفت
دل غمین بستاند که جان شاد دهد از ابوالحسن فراهانی غزل 11
1. دل غمین بستاند که جان شاد دهد
فلک فریب دهد هرکه را مراد دهد
میان ما و دل یارب چرا این ماجرا باشد از ابوالحسن فراهانی غزل 12
1. میان ما و دل یارب چرا این ماجرا باشد
دو کس نادیده هم را در میان کلفت چرا باشد