قطعات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 هزار چشم درفشان و دامن پرور تبارک الله شد طرفه نکته روشن

2 که گر تو چشم جهان نیستی چگونه جهان کند زجود تو هر لحظه پرزدر دامن

1 ای دل هوای نفس کند خانه ات خراب ای خان و مان خراب حذر از افسانه اش

2 با آنکه پاک چشم بد و پاک زو حباب آخر هوا باب رسانید خانه اش

1 ای سیدی که نور سیادت ز روی تو رخشد چنان که از تتق صبح آفتاب

2 طفلان شوخ چشم معانی خاطرت عریان چو سوی صفحه شتابند بی حجاب

3 ناموس دودمان سخن چون که کلک تست بافد برویشان ز نقش عنبرین نقاب

4 لفظی که فیض طبع تو معنی درو نریخت نزد خرد شکسته سفالی یست بی شراب

1 نشود شاد دل از وعده وصل تو مگر داند این را که به این وعده وفا نتوان کرد

2 ترک آرایش آن طرّه مکن کاندروی جز دل من گرهی هست که وانتوان کرد

1 عالم به غیب اگر نیست چون هر که را قرین شد نشنیده زونویسد هرچش گذشت در دل

2 آب سیه برآرد و از قعر بحر تیره در ثمین نماید چون آورد به ساحل

3 از ضعف میبرندش بر دوش و این عجب تر گز یک قدم تواند رفتن ز چین به بابل

4 گر جمله جهان را چومیر جمله عالم بخشد نمی کند سر بالا ز شرم سایل

1 خسرو ارباب دانش سرو اهل هنر ای به استقلال در ملک سخن مالک رقاب

2 با وجود شعرهای آبدارت شاعری دیگران را راست تصویر است بر بالای آب

3 معنیّت از بس بلندی تا برون آید ز لب پا به فرق عرش ساید چون دعای مستجاب

4 آن سفینه نیست اشعار تو در وی مندرج ژرف دریایی است سطر و نقطه اش موج و حباب

1 میر مادر منزل مردم بسی گرمی ولی داری اندر منزل خود مشرب ورای دگر

2 گر کنی در منزل خود نیز گرمی باک نیست چون نداریم از تو جز گرمی تمنای دگر

3 آفتاب عالمی می بایدت چون آفتاب گرمی اندر خانه جزو بیش از جای دگر

1 صاحبا شد مدتی تا شاهدان فکرتت از طلبکاران خود دارند رخ اندر نقاب

2 شعر تو آب روان است و روانم تشنه است چون روا داری که باشد تشنه محروم آب

3 لیک دوش از حامت گفت است طبع دوربین آن چنان عذری که نتوان رد آن در هیچ باب

4 گفت معنی های او بکرند و ما نامحرمان بکر از نامحرمان واجب شمار و اجتناب

1 ای افصح زمانه فصیحی که عقل کل امروز با تو زبده ی ایران کند خطاب

2 در لفظ تازه فکر تو چون روح در بدن در دیر کهنه طبع تو چون نشاء شراب

3 حل کرده ام غوامض حکمت به همتت لیکن بکنه این نرسیدم به هیچ باب

4 کاین کک کو تهست بدو انگشت چون کشد از روی شاهدان بلند سخن نقاب

1 گمان برم که مگر سر بر آسمان سودم سرم شبی که بر آن خاک آستان آید

2 شدم زضعف چو مویی و از نزاکت طبع گرش بدل گذرم بر دلش گران آید

3 گل از نشاط کله سوی آسمان افکند صبا ز کویت اگر سوی گلستان آید