قطعات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 میر مادر منزل مردم بسی گرمی ولی داری اندر منزل خود مشرب ورای دگر

2 گر کنی در منزل خود نیز گرمی باک نیست چون نداریم از تو جز گرمی تمنای دگر

3 آفتاب عالمی می بایدت چون آفتاب گرمی اندر خانه جزو بیش از جای دگر

1 ای برادر بشنو از من پند اگر فرزانه ای گوشه گیر از خلق و کنج عزلتی کن اختیار

2 زآن که با هرکس نشینی خواه نیک و خواه بد یاز عشقش خسته گردی یا ز لطفش شرمسار

3 ور زتنهایی به تنگ آیی و گویی مشکل است زآن که تنهایی بود زیبنده پروردگار

4 با کتابی همنشین شو تا مصاحب باشدت گاه افلاطون و گاهی شیخ و گاهی کوشیار

1 خداوند کریمان باز خواهد عطای خود ز مخلص زادهٔ خویش

2 نه او مهر و نه ماهم من ندانم چرا می‌گیرد از من دادهٔ خویش

3 بلی او مهر و من ماهم، عجیب نیست اگر می‌گیرد از من دادهٔ خویش

1 عالم به غیب اگر نیست چون هر که را قرین شد نشنیده زونویسد هرچش گذشت در دل

2 آب سیه برآرد و از قعر بحر تیره در ثمین نماید چون آورد به ساحل

3 از ضعف میبرندش بر دوش و این عجب تر گز یک قدم تواند رفتن ز چین به بابل

4 گر جمله جهان را چومیر جمله عالم بخشد نمی کند سر بالا ز شرم سایل

1 ای آن که ز ناله میکنی منع زنهار مده دگر ملالم

2 انصاف نداری و مروّت یا نیستت آگهی ز حالم

3 بلبل با گل نشسته ناله من دور ز دلبرم ننالم

1 خداوند آگهی کایم به خدمت از آن آیم که آن دیدار بینم

2 نه زان آیم که هم چون حلقه ی در نشینم بر در و دیوار بینم

3 درین مجلس که صاحب مجلش را ز نخل عمر برخوردار بینم

4 اگرچه کمتر از من کم توان یافت کم از خود بینم و بسیار بینم

1 کارم چنان نبسته که روز وصال یار باور کنم که دیده برو باز کرده ام

2 شاید خبر شود ز گرفتاری منش عالم تمام محرم این راز کرده ام

3 خواب آورد فسانه و من خواب برده ام هرکه فسانه ز غمش آغاز کرده ام

1 هر پاره ای فتاده به جایی ز جور یار چو لشگر شکسته دل پاره پاره ام

2 دل دامنم گرفت و ز غم شکوه می نمود کو جای من گرفته و من برکناره ام

3 کاری نساخت زاری من پیش دشمنان بیچاره من اگر نکند دوست چاره ام

4 ای عشق گاه جان طلبی گاه دین و دل اینها زدیگری یست بگو من چکاره ام

1 ای که چرخت ندیده است نظیر در سر چارسوی چار ارکان

2 تا تودکان تازه بگشادی عالم پیر تازه گشت و جوان

3 من اگر لب به وصف نگشادم نکته ای هست گوش دار بدان

4 در تماشای این دکان که کند چشم را خیره عقل را حیران

1 گرز آن که دوش از سر غفلت به دقت خواب سویت کشیده ام نه بوجه صواب پای

2 آورده ام حدیث غریبی که اعتراض زین عذر تازه آورد اندر رکاب پای

3 تو قبله جهانی و رسم است این که خلق بر قبله میکشند به هنگام خواب پای