قطعات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 گمان برم که مگر سر بر آسمان سودم سرم شبی که بر آن خاک آستان آید

2 شدم زضعف چو مویی و از نزاکت طبع گرش بدل گذرم بر دلش گران آید

3 گل از نشاط کله سوی آسمان افکند صبا ز کویت اگر سوی گلستان آید

1 گفتی که پلی بسازی از بهر خدا از بهر خدا نه بلکه از بهر نمود

2 رفتی و دو طاق ساختی برنهری کان نهر به پل پر احتیاجیش نبود

3 چون ساخته شد به طالع مسعودت شد آب از آن نهر و به کلی مقصود

4 آخر آورد چشمهاش آب سیاه این پل از بس که در ره آب گشود

1 عزیزی گفت با من دوش کای سلطان سوداگر چرا با این قدر سامان به جنت متهم باشد

2 چو ماهی می کند جمع درم اما نمیداند که صید ماهیی جایز بود کانرا درم باشد

3 بدو گفتم کریمش گرچه نتوان گفت البته ولی اطلاق جنت هم به یک معنی ستم باشد

4 خیس مطلقش گفتن نشاید زانکه گر او را بود با لذات بخلی بالغرض گاهی کرم باشد

1 می‌دهند از شوق آن رخساره جان از بهر آن روز و شب خورشید و مه در خانه روشن کردنند

2 گر غباری داشتی در دل بیا بگذر بس است از غریبانی که کویت را غبار دامنند

3 دوستند آنان که در اندیشه ی قتل منند دشمنانم دوستند و دوستانم دشمنند

4 با خیالت تا بود در سینه دل در گفتگو بلبلان را شکوه باشد کار تا در گلشنند

1 شاید که دیرتر کند از سینه ام گذر خواهم که ناوکت همه بر استخوان خورد

2 افتادگان کوی ترا با وطن چه کار مرغی که جان دهد چه غم آشیان خورد

3 با آن که خون من خوری، از رشک سوختم با غمزه کو که خون من از من نهان خورد

1 ز رویش بر فلک عکسی یست خود کی مثل او باشد نه چون خورشید باشد عکس خورشیدار در آب افتد

2 نه خود کامی یست گر خواهم نقاب از رخ براندازد مرا غیرت کشد ترسم که آتش در نقاب افتد

3 مصیبت دوستم پهلوی بیدردی به خاکم کن که خواهم بعد مردن نیز روحم در عذاب افتد

1 نشود شاد دل از وعده وصل تو مگر داند این را که به این وعده وفا نتوان کرد

2 ترک آرایش آن طرّه مکن کاندروی جز دل من گرهی هست که وانتوان کرد

1 هزار چشم درفشان و دامن پرور تبارک الله شد طرفه نکته روشن

2 که گر تو چشم جهان نیستی چگونه جهان کند زجود تو هر لحظه پرزدر دامن

1 ای دل هوای نفس کند خانه ات خراب ای خان و مان خراب حذر از افسانه اش

2 با آنکه پاک چشم بد و پاک زو حباب آخر هوا باب رسانید خانه اش

1 ز فرموده اوستادان پیش شبی آمد این بیتم اندر نظر

2 پسر کو ندارد نشان از پدر تو بیگانه خوانش مخوانش پسر

3 وزین بیت اندیشه ی دوربین بدین معنی نغز شد راهبر

4 که دوران دو رنگ است و ابنای او ندارند از آن از دو رنگی گذر