قطعات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 شعله ی شوق تو از پا ننشیند به عبث هردمم غوطه دهد اشک به دریای دگر

2 هر زمان از طرفی جلوه کند زان هردم همچو دیوانه فهم روی به صحرای دگر

1 وصل بیش از هجر جان سوزد نبینی عندلیب در خزان خاموش باشد در بهار افغان کند

2 کم به بستان رو بهار آخر شد و نشگفت گل غنچه از شرم تو گل را چند در زندان کند

1 خداوند آگهی کایم به خدمت از آن آیم که آن دیدار بینم

2 نه زان آیم که هم چون حلقه ی در نشینم بر در و دیوار بینم

3 درین مجلس که صاحب مجلش را ز نخل عمر برخوردار بینم

4 اگرچه کمتر از من کم توان یافت کم از خود بینم و بسیار بینم

1 حسبتالله به سست ای میر با من دوستی چند گرمی های بی موقع دلم را خون کند

2 تیغ گویند آلت قطع است و بخشیدی به من دین نشد کز قطع پیوند توام ممنون کند

3 لیک جرم او چه باشد با چنین کندی که اوست خود بیا انصاف ده قطع محبت چون کند

1 ای که چرخت ندیده است نظیر در سر چارسوی چار ارکان

2 تا تودکان تازه بگشادی عالم پیر تازه گشت و جوان

3 من اگر لب به وصف نگشادم نکته ای هست گوش دار بدان

4 در تماشای این دکان که کند چشم را خیره عقل را حیران

1 شاید که دیرتر کند از سینه ام گذر خواهم که ناوکت همه بر استخوان خورد

2 افتادگان کوی ترا با وطن چه کار مرغی که جان دهد چه غم آشیان خورد

3 با آن که خون من خوری، از رشک سوختم با غمزه کو که خون من از من نهان خورد

1 ای پسر گر هرزه خند و بی جا باشی چو گل هرکجا هستی قرین آتش سوزان شوی

2 رو چو نرگس با حیا و سر به پیش افکنده باش تا ز گلشن گر برون افتی به نرگس دان شوی

1 گرز آن که دوش از سر غفلت به دقت خواب سویت کشیده ام نه بوجه صواب پای

2 آورده ام حدیث غریبی که اعتراض زین عذر تازه آورد اندر رکاب پای

3 تو قبله جهانی و رسم است این که خلق بر قبله میکشند به هنگام خواب پای

1 شرط تأثیر ریاضت طینت پاک است و بس گر نداری درد سر کمکش که نخلت بی‌برست

2 چون بری در کوره گل از وی گلاب آید برون ور گذاری خار بر آتش برش خاکسترست

1 گرچه مستی می کند از قید غم فارغ تو را چون زحد بگذشت از دیوانگی بدتر شود

2 مست شو اما نه چندانی که باشی بی خبر از سر خود گر چو نرگس آتشت بر سر شود