قطعات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 نظام دین و دینا قره العین رسول الله که اندر رای رفعت آفتابی بود و گردونی

2 به صد افسون به دست آورده بودش عالم فانی اجل ناگاه در خواب عدم کردش به افسونی

3 شدم در فکر تا گویم تاریخ فوتش را که ناگه گفت هاتف (رفت از دنیا فلاطونی)

1 ای که هرگز نشود مست کسی اگرش باده تو در جام کنی

2 تو بخیلی و منت گویم ابر نه ازان روی که انعام کنی

3 بلکه زان روی که هرجا گذری روز روشن را چون شام کنی

4 به مثل گر شودت گریه هوس اشک را جای دگر وام کنی

1 شب و روزند انبای زمانه بگویم کز چه معنی گر تو خواهی

2 بدین معنی که با هم در نفاقند تمامی از رعیت تا سپاهی

3 به معنی در میانشان آن قدر بعد که باشد از سفیدی تا سیاهی

4 به صورت آن چنان پیوسته با هم که مو را در میانه نیست راهی

1 ای پسر گر هرزه خند و بی جا باشی چو گل هرکجا هستی قرین آتش سوزان شوی

2 رو چو نرگس با حیا و سر به پیش افکنده باش تا ز گلشن گر برون افتی به نرگس دان شوی

1 گرچه مستی می کند از قید غم فارغ تو را چون زحد بگذشت از دیوانگی بدتر شود

2 مست شو اما نه چندانی که باشی بی خبر از سر خود گر چو نرگس آتشت بر سر شود

1 اهل دنیا سخت نا اهلند گفتم ترکشان چند دلجویی کنم با خلق و بدخویی کشم

2 گرچه شیر نیست دنیا نیست نزد همتم آن قدر شیرین که از بهرش ترش رویی کنم

1 شکل ماه نو بدیدم در میان کهکشان گفتم این تیری بود یارب گذاران از هدف

2 یا جمال یوسف مصر ملاحت را چو دید با ترنج مه زلیخای فلک ببرید کف

1 شرط تأثیر ریاضت طینت پاک است و بس گر نداری درد سر کمکش که نخلت بی‌برست

2 چون بری در کوره گل از وی گلاب آید برون ور گذاری خار بر آتش برش خاکسترست

1 مال دنیا سایه است و اهل دنیا آفتاب گر نمی دانی بگویم کز چه معنی ای عزیز

1 شعله ی شوق تو از پا ننشیند به عبث هردمم غوطه دهد اشک به دریای دگر

2 هر زمان از طرفی جلوه کند زان هردم همچو دیوانه فهم روی به صحرای دگر