منت ایزد را که سودای از ابوالحسن فراهانی غزل 13
1. منت ایزد را که سودای توام از سر نرفت
رفت جان، اما غمت از جان غم پرور نرفت
زیار شکوه عاشق به از ابوالحسن فراهانی غزل 14
1. زیار شکوه عاشق به کفر نزدیک است
بدی که صاحب روی نکو کند نیک است
گرنه دلجویی نمودی از ابوالحسن فراهانی غزل 15
1. گرنه دلجویی نمودی قامت دلجوی دوست
از خجالت سرفکندی پیش ماه روی دوست
نسبتی محراب ابرو از ابوالحسن فراهانی غزل 16
1. نسبتی محراب ابرو را بهر محراب نیست
آن چه در دل و آنچه در گل جا کند یک باب نیست
لب ز کوثر تر نمی‌سازیم از ابوالحسن فراهانی غزل 17
1. لب ز کوثر تر نمی‌سازیم ما تا آن آتش است
درد ما آتش‌پرستان را مداوا آتش است
ز ضعف تن مژه ام را بهم از ابوالحسن فراهانی غزل 18
1. ز ضعف تن مژه ام را بهم رسیدن نیست
نبستن مژه از مرده بهم دیدن نیست
یار شادان رفت و با از ابوالحسن فراهانی غزل 19
1. یار شادان رفت و با خود جان ناشادم نبرد
جان رفیقش کردم و چندانکه جان دادم نبرد
مطلب هرکس که بینی از ابوالحسن فراهانی غزل 20
1. مطلب هرکس که بینی مالی و جاهی بود
ترک مال و مطلب دنیا مرا شاهی بود
اگر خاک سر کویش که از ابوالحسن فراهانی غزل 21
1. اگر خاک سر کویش که بر خونم شرف دارد
صبا دارد دریغ از دیده ام حق بر طرف دارد
مرا لب‌های آتشناک از ابوالحسن فراهانی غزل 22
1. مرا لب‌های آتشناک آن جانانه می‌سوزد
که گر بر لب نهد ساغر لب پیمانه می‌سوزد
تابم بتن از طره ی پیچان از ابوالحسن فراهانی غزل 23
1. تابم بتن از طره ی پیچان تو افتاد
چاکم بدل از چاک گریبان تو افتاد
نمی‌خواهم کسی با از ابوالحسن فراهانی غزل 24
1. نمی‌خواهم کسی با نازنین من سخن گوید
اگرچه قاصد من باشد و پیغام من گوید