غزلیات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 گرچه در آینه ممکن نبود جان دیدن صورت جان را در روی تو نتوان دیدن

2 من کنم گریه و او خنده کند حاجت نیست روز باران به چمن رفتن و بستان دیدن

3 زلف بردار ز رخساره که نیکو نبود کفر را این همه هم صحبت ایمان دیدن

4 دیده را غرقه به خون گر نکنم پس چکنم او مرا دید پریشان ز پریشان دیدن

1 یا رضای دوست باید یا رضای خویشتن آشنای او نیاید آشنای خویشتن

2 آتشم بی سوختن چون زندگانی می کنم تا نسوزم برنمی خیزم ز جای خویشتن

3 من سزای آتش وز دیده آبم برکنار در کنار خود نمی بینم سزای خویشتن

4 گرنه در آینه خود را دیده زنجیر زلف از چه رو می افکنی هردم به پای خویشتن

1 گفتگویت می‌دهد یاد از عتاب تازه‌ای یار گویا دیده بهرم باز خواب تازه‌ای

2 بر رخت بس بود از زلف پریشانت نقاب از خط مشکین چرا بستی نقاب تازه‌ای

3 شب بود آبستن خورشید و خورشید رخت باشد آبستن به شب مست آفتاب تازه‌ای

4 خون عشاق قدیم ار می‌خوری دلشان بسوز کین شراب تازه را باید کباب تازه‌ای

1 زهر چشم تندخویی گو که دل پرخون کنم کامرانی بعد ازین بی منت گردون کنم

2 از برای درد دیگر خانه خالی می کنم شادمانی نیست گر دردی ز دل بیرون کنم

3 بخت شد از ناله ام بیدار و تا خوابش برد ساعتی افسانه خوانم ساعتی افسون کنم

4 رشک نگذارد که گویم پیش غیرحال خود از حدیث درد او ترسم دلی را خون کنم

1 بحمدالله که در قتلم تعلل کرد گیسویش به خون من نشد آلوده دیوار و در کویش

2 شب خود را به زلفش می کنم نسبت وزین غافل که روزی همچو رویش دارد از پی زلف هندویش

3 به قصد کشتنم ترکان مژگانش صف اندر صف به چشمش اقتدا کردند در محراب ابرویش

4 عجب نبود اگر از جلوه بر چشمم نمک پاشد به آب دیده پروردم نهال قد دلجویش

1 هرگز دل شکسته ما شادمان نبود جور تو بود اگر ستم آسمان نبود

2 نقش تو در ضمیر نفس چون فرو برم هرگز نسیم محرم این گلستان نبود

3 هرجا که بود مرغ دل ما اسیر بود فرقی میانه قفس و آشیان نبود

4 شادم که باد خاکم از آن آستانه برد کاین خاک تیره در خور آن آستان نبود

1 خرّم آن ساعت که نوسازد دلم پیمان تو عالمی حیران من باشند و من حیران تو

2 یا مرو یا دل که خون کردی مبر تا شام غم گریه سیری توانم کرد در هجران تو

3 گریه کردم عمرها بی منت لخت جگر بس اگر سوزد درونم آب شد پیکان تو

4 گر نگاهت رخنه در دل ها نماید دور نیست سال ها هم خوانگی کرد است با مژگان تو

1 می‌خورم می از برای گریهٔ مستانه‌ای ورنه از مستی چه خط دارد چو من دیوانه‌ای

2 گر بود بیماری این حالی که دارد چشم یار راحت آن باشد که بیماری بود در خانه‌ای

3 هرکجا حسنی بود عشقی‌ست از ما سر مپیچ هست گل را بلبلی و شمع را پروانه‌ای

4 مستی ما را به می حاجت نباشد می‌کند گردش چشم تو کار گردش پیمانه‌ای

1 من گرفتم آفتاب از چارسو آید برون روزکی گردد شب ماگرنه او آید برون

2 زرد رویی ها کشید از رویش امروز آفتاب من نمیدانم که فردا با چه رو آید برون

3 بس که زلفش بر زبان می آورم نزدیک شد کز زبانم چون زبان شانه مو آید برون

4 بوی زلفش را شنید از باد اینک برگ گل با صبا از باغ بهر جستجو آید برون

1 ما پای در گل از دل دیوانهٔ خودیم ما غرق خون ز چشم سیه خانهٔ خودیم

2 گلخن نمود بر سرما اشک ما خراب پیوسته خود خراب کن خانهٔ خودیم

3 خون جگر خوریم و نگیریم می ز کس یعنی همیشه مست ز پیمانهٔ خودیم

4 عمری گذشت و شکوه زلفش نشد تمام در حیرت از درازی افسانهٔ خودیم