رباعیات در دیوان اشعار فرخی یزدی

1 عمری به دهان راستگو مشت زدیم وز راه کژی به شیر انگشت زدیم

2 رفت آبروی کشور جمشید بباد بس آتش کین به خاک زرتشت زدیم

1 ما طعنه زن مقام مردی نشویم چون باد اسیر هرزه گردی نشویم

2 اما نبود گناه در پیش عموم گر معتقد قدرت فردی نشویم

1 دارم سر آنکه عیش پاینده کنم جبران گذشته را در آینده کنم

2 بگذارد اگر باد حوادث چون گل یک صبح به کام دل خود خنده کنم

1 ما بیرق صلح کل برافرشته‌ایم ما تخم تساوی به جهان کاشته‌ایم

2 القصه سعادت بشر را یک بار در سایه این دو اصل پنداشته‌ایم

1 آن روز که چون سبزه سر از خاک زدیم چون لاله ز داغ آه غمناک زدیم

2 گشتیم چو غنچه بسکه از غم دلتنگ چون گل به چمن جامه جان چاک زدیم

1 ما تکیه به قائدین ناشی نکنیم وز مسلک خویشتن تحاشی نکنیم

2 چون بت شکنی مرام دیرینه ماست این است که تازه بت تراشی نکنیم

1 در مملکت انقلاب می باید و بس وز خون عدو خضاب می باید و بس

2 خواهی تو اگر شوی موفق فردا امروز دگر شتاب می باید و بس

1 تا چند ز آه سینه دل چاک شوم تا کی ز سرشک دیده غمناک شوم

2 این آتش و آه و آب چشمم باقیست تا از اثر باد اجل خاک شوم

1 یک عمر چو باد دور دنیا گشتیم چون موج هزار زیر و بالا گشتیم

2 با آنکه ز قطره ای نبودم افزون خون خوردم و متصل به دریا گشتیم

1 ای بوم در این بوم مؤسس شده‌ای ای زاغ به باغ نُقل مجلس شده‌ای

2 در مدرسه درس می‌دهی رنگارنگ ای بوقلمون مگر مدرس شده‌ای