رباعیات در دیوان اشعار فرخی یزدی

1 ای کوه تو همسنگ غم و درد منی وی کاه تو همرنگ رخ زرد منی

2 ای آتش عشق از تو دلگرم شدم چون مجمر سوز ناله سرد منی

1 من حسرت آب زندگانی نخورم در خوان جهان جز کف نانی نخورم

2 چون زندگیم غم جهان خوردن بود مردم که دگر غم جهانی نخورم

1 از بسکه چو سرو چمن آزاده منم چون سایه سرو خاک افتاده منم

2 گر عیب نبود راستی پس از چیست بی چیز و تهی دست و گدازاده منم

1 بس جان ز فشار غم به دوران کندیم پیراهن صبر از تن عریان کندیم

2 القصه در این جهان بمردن مردن یک عمر به نام زندگی جان کندیم

1 در اول عشق باده نوشی اولی در آخر عمر می فروشی اولی

2 تا دوره فترت است همچون خم می با خوردن خون دل خموشی اولی

1 ما یکسر مو به کس دوروئی نکنیم با راست روان دروغگوئی نکنیم

2 چون پیش کنیم خورده گیری اما با لحن درشت عیبجوئی نکنیم

1 گر تکیه کنی بر دم شمشیر مکن بی دغدغه بازی به دم شیر مکن

2 خواهی که شود طالع بیدارت یار خوابی که ندیده ای تو تعبیر مکن

1 برخیز که تا باده گلرنگ زنیم بنشین که بشور چنگ بر چنگ زنیم

2 چون دلشکنی کار ریاکاران است بر شیشه سالوس و ریا سنگ زنیم

1 با دشمن و دوست گر شدی نرم چو موم چون نقش نگین شوی مکن شرم چو موم

2 با خصم هماره باش سرسخت چو سنگ با دوست همیشه باش دل نرم چو موم

1 در آتیه گر فکر نماینده کنیم ایجاد و بنا دولت پاینده کنیم

2 بگذشته گذشت و حال نبود فرصت خوب است که اندیشه آینده کنیم