رباعیات در دیوان اشعار فرخی یزدی

1 آن رند دغل بازگه با مکر و حیل با لفظ قرارداد، می کرد جدل

2 دیدی که چسان عاقبت اندر مجلس بگرفت قرارداد، ناطق به بغل

1 اشراف عزیز نکته سنج من و تو چون مار نشسته روی گنج من و تو

2 تا بیحس و جاهلیم یک سر تو و من پامال کنند دست رنج من و تو

1 از درد و غم زمانه افسرده مباش وز کجروی سپهر آزرده مباش

2 ور گردش آسمان زمینت بزند چون مردم سرگشته کله خورده مباش

1 هر کس بطریق خاص شد یار کسی یا بوالهوسانه محو دیدار کسی

2 طوفان که بود مقصد او نفع عموم هرگز نشود عبث طرفدار کسی

1 یک عمر به بند آز پا بسته شدیم بر اهل هوس قائد و سردسته شدیم

2 اینک پی مرگ ناگهانیم دوان از بسکه ز دست زندگی خسته شدیم

1 دیو مهیب خودسری، چون ز غضب گرفت دم امنیت از محیط ما، رخت ببست و گشت گم

2 حربه وحشت و ترور، کشت چو میرزاده را سال شهادتش بخوان «عشقی قرن بیستم »

هزار و سیصد و چهل و دو ,

1 امروز به هر طریق ما راه رویم آهسته و بی سروصدا راه رویم

2 تا باز به پای خود نیفتیم به چاه از روی خرد دست و عصا راه رویم

1 در پای گلی شبی نهاده سر خویش دادم به چمن آب ز چشم تر خویش

2 آنگاه چو مرغ  در قفس، با اندوه کردم سر خویش را بزیر پر خویش

1 آن دسته که در نزد تو پیشند همه با حرف رفیق نوش و نیشند همه

2 آید چو میان پای عمل می دانند یکسر پی جلب نفع خویشند همه

1 یاری که کج و دوروست، شمشیرش کن گر راست نشد نشانه تیرش کن

2 ور دشمن یک رنگ تو چون شیر بود با رشته دوستی به زنجیرش کن