رباعیات رشیدالدین وطواط

1 در دل ز غم عشق تو نازی دارم وز آب دو دیده پر کناری دارم

2 با این همه همچو بادگاه و بی گاه با خاک سر کوی تو کاری دارم

1 بگسست ز صحبت من آن دل گسلم مالید بزیر چای محنت چو گلم

2 هر شب گردد خیال او گرد دلم الحق ز مراعات خیالش خجلم !

1 گفتم که : بمدحت تو خورشید شوم نی آنکه چو گل آیم و چون بید شوم

2 نومید دلیر باشد و چیره زبان زنهار ! چنان مکن ، که نومید شوم

1 بویت شنوم ز باد ، بیهوش شوم نامت شنوم ز خلق ، مدهوش شوم

2 اول سخنم تویی ، چو در حرف آیم و اندیشهٔ من تویی چون خاموش شوم

1 در منزل غم فگنده مفرش ماییم وز آب دو دیده دل پر آتش ماییم

2 عالم چو ستم کند ، ستمکش ماییم دست خوش روزگار ناخوش ماییم

1 بر یاد تو ، بی تو ، این جهان گذران بگذاشتم ، ای ماه و تو از بی خبران

2 دست از همه شستم و نشستم بکران چون بی تو گذشت ، بگذرد بی دگران

1 ای روی تو فردوس برین دل من روزان و شبان غمت قرین دل من

2 گفتم : مگر از دست غمت بگریزم عشق تو گرفت آستین دل من

1 ای من ز غمت وطن در آتش کرده چون زلف تو احوال مشوش کرده

2 تن زیر پی حادثه مفرش کرده با ناخوشی زمانه دل خوش کرده

1 ای دست زمانه بسته از بیداری وز دست گشاده داد بخشش دادی

2 تا بندهٔ تو شدم ز غم آزادم از بندگی توام مباد آزادی

1 عدل تو اگر چهره بما بنمودی ور چشم عنایتت نظر فرمودی

2 این جور ، که رفت بر تنم ، کی رفتی ؟ وین رنج ، که هست بر دلم ، کی بودی؟