رباعیات رشیدالدین وطواط

1 دشمن چو بدانست که : احوالم چیست بر تلخی زندگانی من بگریست

2 بدحال تر از من اندرین عالم کیست ؟ در آرزوی مرگ همی باید زیست

1 چون چرخ همیشه رسم تو طنازیست کار تو همه فریب و صنعت بازیست

2 بس عهد ، که همچو زلف خود بشکستی در مذهب تو عهد شکستن بازیست

1 یک چند ، چو کار من ز تو ساز گرفت طبع تو ره ملالت و ناز گرفت

2 یا دست نبایست بمن داد بعهد یا پای نبایست ز من باز گرفت

1 دل جام وفا بدست اخلاص گرفت جان در طلبش گردش رقاص گرفت

2 مسکین چه خبر داشت ؟ که سلطان فراق اقطاع وصال با زر خاص گرفت

1 مشک تبتی رنگ ز موی تو گرفت خوشبوی بدان گشت که بوی تو گرفت

2 گر زانکه ز آفتاب گیرد یاقوت یاقوت لبت رنگ ز روی تو گرفت

1 ای فتح و ظفر بندهٔ کوس و علمت بیش از عدد ستار خیل و حشمت

2 آراسته ملک و دین بتیغ و قلمت و آسوده جهان همه بعدل و کرمت

1 در محنت ای زمانهٔ بی فریاد دور از تو چنانم که بداندیش تو باد

2 در نسخه اصلی این بیت نوشته نشده ...........

1 ای شه ، که بجامت می صافیست ، نه درد اعدای ترا ز غصه خون باید خورد

2 گر دشمنت ، ای شاه ، بود رستم گرد یک خر ز هزار اسب نتواند برد

1 تا گرد رخت سنبل تر کاشته اند آن چاه رخت دل از مهر تو برداشته اند

2 آن چاه ذقن ، که دل درو می افتاد تا لب ببنفشهٔ تر انباشته اند

1 سوی در این قوم ، که کمتر ز خرد دانش چه بری ؟ که از تو داش نخرند

2 سالی یک بار آب جویت ندهند روزی صد بار آبرویت ببرند