یک چند ، چو کار من ز تو ساز گرفت از وطواط رباعی 13
1. یک چند ، چو کار من ز تو ساز گرفت
طبع تو ره ملالت و ناز گرفت
دل جام وفا بدست اخلاص گرفت از وطواط رباعی 14
1. دل جام وفا بدست اخلاص گرفت
جان در طلبش گردش رقاص گرفت
مشک تبتی رنگ ز موی تو گرفت از وطواط رباعی 15
1. مشک تبتی رنگ ز موی تو گرفت
خوشبوی بدان گشت که بوی تو گرفت
ای فتح و ظفر بندهٔ کوس و علمت از وطواط رباعی 16
1. ای فتح و ظفر بندهٔ کوس و علمت
بیش از عدد ستار خیل و حشمت
در محنت ای زمانهٔ بی فریاد از وطواط رباعی 17
1. در محنت ای زمانهٔ بی فریاد
دور از تو چنانم که بداندیش تو باد
ای شه ، که بجامت می صافیست ، نه درد از وطواط رباعی 18
1. ای شه ، که بجامت می صافیست ، نه درد
اعدای ترا ز غصه خون باید خورد
تا گرد رخت سنبل تر کاشته اند از وطواط رباعی 19
1. تا گرد رخت سنبل تر کاشته اند
آن چاه رخت دل از مهر تو برداشته اند
سوی در این قوم ، که کمتر ز خرد از وطواط رباعی 20
1. سوی در این قوم ، که کمتر ز خرد
دانش چه بری ؟ که از تو داش نخرند
هر کس ، که نهاد کار ما می بیند از وطواط رباعی 21
1. هر کس ، که نهاد کار ما می بیند
دامن ز وفای ما همی در چیند
ایام بکام رکن دین خواهد بود از وطواط رباعی 22
1. ایام بکام رکن دین خواهد بود
اقبال غلام رکن دین خواهد
می رفت و گلاب از سمنش می بارید از وطواط رباعی 23
1. می رفت و گلاب از سمنش می بارید
مشک از خط عنبر شکنش می بارید
شاها ، فلک از سیاستت می لرزید از وطواط رباعی 24
1. شاها ، فلک از سیاستت می لرزید
پیش تو بطبع بندگی می ورزید