رباعیات در گزیده اشعار وحشی بافقی

1 تیرت چو ره نشان پران گیرد هر بار نشان زخم پیکان گیرد

2 از حیرت آن قدرت بخت اندازی مردم لب خود بخش به دندان گیرد

1 شاها سربخت بر در دولت تست یک خیمه فلک ز اردوی شوکت تست

2 گر خیمهٔ چرخ را ستونی باید اندازه ستون خیمهٔ رفعت تست

1 آن شمع که دوش بود تب تا سحرش صحت پی رفع تب در آمد ز درش

2 تب از بدنش راه‌گریزی می‌جست فصاد جهاند از ره نیشترش

1 ازدیده ز رفتن تو خون می‌آید بر چهره سرشک لاله گون می‌آید

2 بشتاب که بی توجان ز غمخانهٔ تن اینک به وداع تو برون می‌آید

1 کوی تو که آواره هزاری دارد هرکس به خود آنجا سر و کاری دارد

2 تنها نه منم تشنهٔ دیدار، آنجا جاییست که خضر هم گذاری دارد

1 آن سرو که جایش دل غم پرور ماست جان در غم بالاش گرفتار بلاست

2 از دوری او به ناخن محرومی سد چاک زدیم سینه جایش پیداست

1 گر با تو گهی نظر کنم پنهانی لازم نبود که طبع خود رنجانی

2 من بودم و دیدنی چو این هم منع است آن نیز به یاران دگر ارزانی

1 یارب که بقای جاودانی بادا کامت بادا و کامرانی بادا

2 هر اشربه‌ای کز پی درمان نوشی خاصیت آب زندگانی بادا

1 تا کی ز مصیبت غمت یاد کنم آهسته ز فرقت تو فریاد کنم

2 وقت است که دست از دهن بردارم از دست غمت هزار بیداد کنم

1 یارب که زمانه دلنوازت باشد ایام همیشه کار سازت باشد

2 رخش تو سپهر و زین رخش تو هلال خورشید به جای طبل بازت باشد