ماده تاریخ در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 مرآت جمال نیکمردان است این؟ یا جام می عبرت دوران است این؟!

2 دل تاریخش چو خو است، گفتم: «ای دل مجموعه نه، مجمع عزیزان است این »

1 شاهنشه دین پرور، دارای سلیمان فر آنکو بودش بر در، پیوسته شهان را رو

2 گردیده ز بس کوته، دست ستم از بیمش بر خویش صبا لرزد، از گل چو ستاند بو

3 جودش ز جهان از بس، آیین طلب افگند بر گوش غریب آید، از فاخته هم کوکو

4 از بس که خوش است از وی، هر شش جهت عالم آیینه از این داغست، از بهر چه شد یکرو؟!

1 ز حکم خسروی کز عدل و احسان ندیده چشم گیتی همچو او شاه

2 شهنشاهی که در عهدش عجب نیست نگیرد گر غبار آیینه از آه

3 ز بس راه ستم بسته است عدلش زدن از کس نمی آید جز از راه

4 عجب نبود شود گر کهربا را ز جیب کاه، دست زور کوتاه

1 از شناسایی شه عادل آنکه دوران ندیده چون او شه

2 آن محیط کرم که گوش سؤال نشیند از زبان جودش نه

3 آرزوها ز نقطه جودش صد، هزار است و، ده صد و یک، ده

4 خرد از رای او گرفته فروغ زآفتاب است روشنایی مه

1 ز روی درد و سوزم گفت یاری قدردان روزی که: «تایب » حیف دامان بقا زین بوم و برچیده

2 شدم غمگین و حق آشنایی خواست تاریخش بگفتم:«از جهان تایب بساط عمر بر چیده »

1 «حاجی باقر»، ز دار دنیای دنی شد سوی جنان ز حب اولادعلی

2 تاریخ وفات او چو جستند زمن گفتم:«حشر وی است با آل نبی »

1 چو شاه تاج بخشت، تاج بخشید بگیر از، چرخ باج سربلندی

2 بگفت اندیشه به تاریخش:«الها مبارکباد تاج سربلندی »!

1 «سلیمان » زمان، شاه سکندر عدل دارا دل فروغ آفتاب رحمت حق، ظل سبحانی

2 شه باداد و دین، آن کو دو دست عدل و احسانش بآب لطف شست از روی عالم، گرد ویرانی

3 وفور نعمتش، پر کرده ز آنسان چشم دلها را که نتواند کسی دیدن دگر، روی پریشانی

4 بمعدن کرده کسب میمنت، از نسبت نامش عبث در چشم خاتمها، ندارد جا سلیمانی

1 چون به حکم قضا، ز دار جهان شد بحسرت «ولی محمدخان »

2 آن مه نو که کرده بودش بدر مهر نواب خان عالیقدر

3 رفت رنگین گلی برون زین باغ که نه گلبن، از او چمن شد داغ

4 گل بر نگینیش کسی کم دید رنگی از چهره زمانه پرید

1 از جهان رفت «میرفضل الله» پاک چون از سواد دیده نگاه

2 از گل جنتش چو بود سرشت باز خود را کشید سوی بهشت

3 تشنه‌اش بود چون لب کوثر لب نکرد از شراب، هستی تر

4 بست بهر خرید جنس بقا بار جان سوی بندر عقبی