رباعیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 برخیز شب ای همای اوج اقبال بگشا بهوای عشق جانان پر و بال

2 تاکی خوابی چو ماکیان ای نامرد! کم نیستی از خروس برخیز و بنال!

1 دل، از غم نانی اگرت خون باشد به ز آنکه بحب جاه مفتون باشد

2 از بهر سئوال، در بدر گشتن ما با خانه شمار عاملان چون باشد؟!

1 هر چند قبا درشت تر، ژنده تر است بر قامت اهل علم زیبنده تراست

2 علم و هنر آب چشمه توفیق است در ظرف سفال آب خوش آینده تر است

1 ز آن موی میان، فکر مرا جانکاه است زآن زلف رسا، دست سخن کوتاه است

2 خوش با دل زار عاشقان پیچیده است آن زلف مگر ز دودمان آه است؟!

1 خوش آنکه بغم شکفته باشی همه شب در خون جگر نهفته باشی همه شب

2 شرمت باد از خروس ای طایر جان کو بیدار و تو خفته باشی همه شب

1 نی سفره، نه کاسه، نی طبق میماند نی مال و، نه ملک و، نه نسق میماند

2 اسباب جهان، ینست نگه واری بیش این نقش و کلک ها بشفق میماند

1 ای آنکه بهر دمت هوای دگر است از نو هر روزت آشنای دگر است

2 قدر دل مخلصان دیرینه بدان کاین چینی کهنه را بهای دگر است

1 ای گشته ز شب بخورد و خوابی خرسند جان کرده ز پروردن تن زار و نژند

2 شرمت باد از خروس کاو شب همه شب در ذکر و ترا نفیر خوابست بلند!

1 چرغ تو که در صید ندانسته درنگ بر تندی اوست وسعت گردون تنگ

2 خاکستر باد برده را میماند در پیش هوای بال او فوج کلنگ

1 ای آنکه دلت جز بهوس مایل نیست از رشتن رشته أمل غافل نیست

2 از بسکه در او علاقه ها بسته بهم دکان علاقه بندی است این، دل نیست