رباعیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 گر صاحب تاج و کمری، ورپاجی با تیر قضا چه چاره جز آماجی

2 شد موی تو پنبه، قد کمان، این رمزیست یعنی که: اجل میکندت حلاجی

1 تا کی ز طمع خوار نظرها گردی از بهر طلب حلقه درها گردی

2 بهر دو درم که بر یکی تیغ زنی دلاک صفت بگرد سرها گردی؟!

1 ای دل، تو بتنگم از جفا آوردی ای تن تو مرا بسر چها آوردی؟!

2 مرگ آمد و هنگام جداییست کنون ای عمر خوش آمدی، صفا آوردی

1 نبود چو حضور قلب و مژگان تری فیض ز نماز خویش چندان نبری

2 خاکت بر سر، این چه حضور است که تو در پیش حق استاده و جای دگری؟!

1 ای آنکه تمام آرزو و هوسی طفلی، مستی، مخبطی، خود چه کسی؟!

2 گفتی: که بپیری چو رسم، توبه کنم! ترسم که جوان روی، بپیری نرسی!!

1 با خشم و شره، همال تاکی باشی؟ انباز سگ و شغال تاکی باشی؟

2 با نفس چه میکنی درین تن ای جان؟ با خرس در این جوال تاکی باشی؟!

1 آمد پیری و، رفت ایام خوشی در کام شود زهر، اگر شهد چشی

2 در تن اثری نمانده دیگر ز حیات وقت است که وارهیم از این مرده کشی!

1 دنیاست سرای غم، تو یکسر شعفی این خانه ماتم است و، تو همچو دفی

2 چون شاد توان نشست جایی که در او خیزد هر لحظه شیونی از طرفی؟!

1 بی داد و دهش ملک جهان نستانی داد دل خود ز دشمنان نستانی

2 از دشمن کینه خواه در روز مصاف تا تن ندهی بمرگ، جان نستانی!

1 گر در طلب معرفت یزدانی بر دور تسلسل ز چه سرگردانی؟!

2 محتاج نباشد این معانی به بیان بر حکمت اوست منطقت برهانی