رباعیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 نرمی، ز سر تو واکند غوغا را سازد عاجز، ملایمت اعدا را

2 نرمان، آزار از درشتان نکشند از سنگ چه نقص پنبه مینا را؟!

1 آمد پیری و، زشت شد صورت تو از دست تو بگرفت ترا نکبت تو

2 از بس بتن تو چشم چون پنبه شده است ماند به کمان پنبه زن قامت تو

1 ای آنکه بجمع سیم و زر حرصت خواند بر خاک کدورتت پی گنج نشاند

2 مالی که بخاک میکنی دفن امروز فرداست که خواهد بسر گورت ماند