شعر در مورد مرگ و دنیای فانی

ما گریه کنان بر سر خاک پدران
زین غم که شدند ازین جهان گذران

چها با جان خود دور از رخ جانان خود کردم
مگر دشمن کند اینها که من با جان خود کردم

بر درگه خلق، بندگی ما را کشت
هر سو پی نان دوندگی ما را کشت

اگر پیش از اجل مرگیت باشد
ز مرگ جاودان برگیت باشد

هزار بار خم و کوزه کرده‌اند مرا
هنوز تلخ مزاجم ز مرگ شیرین کار

نیستی در پنجهٔ مرگ ار ز سنگ و آهنی
گردتر از رستم و روئین تر از اسفندیار

چو مرگ از راه جان آید نه از راه حواس تو
ز خوف مرگ نتوان رست اگر در جوف سندانی

هان ای دل گمراه چه خسبی که درین راه
تو مانده‌ای و عمر تو از پیش دویده است

گلخنست این جملهٔ دنیای دون
قصر تو چندست ازین گلخن کنون

گرچه این قصرست خرم چون بهشت
مرگ بر چشم تو خواهد کرد زشت

تو خفته‌ای ز دیرگه و عمر در گذر
تو غافلی ز کار خود و مرگ در قفا

چون مرگ در رسید مقامات خوف رفت
وز بیم مرگ لرزه بر اعضا دراوفتاد

هرک نام آن برد در راه عشق
نیست در دیوان دین آگاه عشق

نیست درمان مرگ را جز مرگ بوی
ریختن دارد بزاری برگ و روی

جوابش داد کان جسمی که جان یافت
ز دست مرگ نتواند امان یافت

چرخ مردم خوار اگر روزی دو مردم‌پرور است
نیست از شفقت مگر پرواری او لاغر است

دایم از تلخی مرگم این چنین
آب من زانست ناشیرین چنین

بود عالی همتی صاحب کمال
گشت عاشق بر یکی صاحب جمال

من این دانم که مویی می ندانم
بجز مرگ آرزویی می ندانم

بقای ما بلای ماست ما را
که راحت در فنای ماست ما را

همه عمرت غمست و عمر کوتاه
بمرگ تلخ شیرین کرد آنگاه

اگر طاعت کنی اکنون نه زانست
که می‌ترسی که مرگت ناگهانست

بر سر تربت من با می و مطرب بنشین
تا به بویت ز لحد رقص کنان برخیزم

فاتحه‌ای چو آمدی بر سر خسته‌ای بخوان
لب بگشا که می‌دهد لعل لبت به مرده جان