گزیدهٔ غزلیات شهریار

1 ریختم با نوجوانی باز طرح زندگانی تا مگر پیرانه سر از سر بگیرم نوجوانی

2 آری آری نوجوانی می توان از سرگرفتن گر توان با نوجوانان ریخت طرح زندگانی

3 گرچه دانم آسمان کردت بلای جان ولیکن من به جان خواهم ترا عشق ای بلای آسمانی

4 ناله نای دلم گوش سیه چشمان نوازد کاین پریشان موغزالان را بسی کردم شبانی

1 بار دیگر گر فرود آرد سری با ما جوانی داستانها دارم از بیداد پیری با جوانی

2 وا عزیزا گوئی آخر گر عزیزت مرده باشد من چرا از دل نگویم وا جوانی وا جوانی

3 خود جوانی هم به این زودی به ترک کس نگوید من ز خود آزردم از فرط جوانی ها جوانی

4 تا به روی چشم سنگین عینک پیری نهادم مینماید محو و روشن چون یکی رؤیا جوانی

1 خراب از باد پائیز خمارانگیز تهرانم خمار آن بهار شوخ و شهر آشوب شمرانم

2 خدایا خاطرات سرکش یک عمر شیدایی گرفته در دماغی خسته چون خوابی پریشانم

3 خیال رفتگان شب تا سحر در جانم آویزد خدایا این شب آویزان چه می خواهند از جانم

4 پریشان یادگاریهای بر بادند و می پیچند به گلزار خزان عمر چون رگبار بارانم

1 در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم عاشق نمی‌شوی که ببینی چه می‌کشم

2 با عقل آب عشق به یک جو نمی‌رود بیچاره من که ساخته از آب و آتشم

3 دیشب سرم به بالش ناز وصال و باز صبحست و سیل اشک به خون شسته بالشم

4 پروانه را شکایتی از جور شمع نیست عمریست در هوای تو می‌سوزم و خوشم

1 در بهاران سری از خاک برون آوردن خنده ای کردن و از باد خزان افسردن

2 همه این است نصیبی که حیاتش نامی پس دریغ ای گل رعنا غم دنیا خوردن

3 مشو از باغ شبابت بشکفتن مغرور کز پیش آفت پیری بود و پژمردن

4 فکر آن باش که تو جانی وتن مرکب تو جان دریغست فدا کردن و تن پروردن

1 بلبل عشقم و از آن گل خندان گویم سخن از آن گل خندان به سخندان گویم

2 غزل آموز غزالانم و با نای شبان غزل خود به غزالان غزلخوان گویم

3 شعر من شرح پریشانی زلفی است شگفت که پریشان کندم گر نه پریشان گویم

4 آنچه فرزانه به آزادی و زنهار نگفت من دیوانه به زنجیر و به زندان گویم

1 فریب رهزن دیو و پری تو چون نخوری که راه آدم و حوا زده است دیو و پری

2 به پرده‌داری شب بود عیب ما پنهان ولی سپیده‌دمان می‌رسد پرده‌دری

3 سرود جنگل و دریاچه سنفونی‌هایی است برون ز دایره درک و رانش بشری

4 به باغ چهچه سحر بلبلان سحر به کوه قهقه شوق کبک‌های دری

1 نوشتم این غزل نغز با سواد دو دیده که بلکه رام غزل گردی ای غزال رمیده

2 سیاهی شب هجر و امید صبح سعادت سپید کرد مرا دیده تا دمید سپیده

3 ندیده خیر جوانی غم تو کرد مرا پیر برو که پیر شوی ای جوان خیر ندیده

4 به اشک شوق رساندم ترا به این قد و اکنون به دیگران رسدت میوه ای نهال رسیده

1 نالد به حال زار من امشب سه تار من این مایه تسلی شب های تار من

2 ای دل ز دوستان وفادار روزگار جز ساز من نبود کسی سازگار من

3 در گوشه غمی که فراموش عالمی است من غمگسار سازم و او غمگسار من

4 اشک است جویبار من و ناله سه تار شب تا سحر ترانه این جویبار من

1 شکفته‌ام به تماشای چشم شهلایی که جز به چشم دلش نشکفد تماشایی

2 جمال پردگی جاودانه ننماید مگر به آینه پاکان سینه سینایی

3 رواق چشم که یک انعکاس او آفاق محیط نه فلکش زورقی به دریایی

4 دلی که غرق شود در شکوه این دریا به چشم باز رود در شگفت رؤیایی