رباعیات شاه نعمت‌الله ولی

1 داند عالم اگر نکو اهل بود کان علم که بی عمل بود سهل بود

2 علمی که عمل طلب کند از عالم گر زان که عمل نمی‌کند جهل بود

1 ای خواجه به جامهٔ کسان ناز مکن بی حسن و کرشمه ناز آغاز مکن

2 چون نیست ترا قماش بزازی هیچ اندر سر بازار دکان باز مکن

1 هم تازه گلی هم شکری هم نمکی بر برگ گل سرخ چکیده نمکی

2 خوبان جهان به جملگی چون نمکند شیرین نبود نمک تو شیرین نمکی

1 یاری که چو ما لطف الهی دارد در هر دو جهان هرچه تو خواهی دارد

2 هر چند گدای حضرت سلطان است از دولت عشق پادشاهی دارد

1 تقوی که در او اسم الهی نبود یا مقتبس خبر از شاهی نبود

2 تقوی چنان از خللی خالی نیست شاید که کسی به آن مباهی نبود

1 دیدم رندی که سید رندانست از هر دو جهان گذشته و رند آن است

2 در گنج بقاست گر چه در کنج فناست پیداست به ما و از جهان پنهانست

1 بر تخت ولایت آن ولی شاه بود باطن شمس است و ظاهرا ماه بود

2 نوری که از این هر دو نصیبی دارد روشن بنگر که نعمت الله بود

1 در جام جهان نما نظر کن به جمال تا نقش خیال او نماید به کمال

2 هر آینه ای که در نظر می آری تمثال جمالش بنماید تمثال

1 با شمع رخش دمی چو دمساز شدم پروانهٔ مستمند جانباز شدم

2 آن روز که این قفس بباید پرداخت چون شهبازی به دست شه باز شدم

1 با ریش سفید میر رعناست هنوز و اندر طلب دلبر زیباست هنوز

2 با ریش سفید و چشمهای سیهش اندر سر او مایهٔ سوداست هنوز