رباعیات شاه نعمت‌الله ولی

1 زان باده نخورده ام که هشیار شوم آن مست نیم که باز بیدار شوم

2 یک جام تجلّی بلای تو بَسَم تا از عدم و وجود بیدار شوم

1 آبست که در شیشه شرابش خوانند با گل چو قرین شود گلابش خوانند

2 از قید و گل و مُل چو مجرد گردد اهل بصر و بصیرت آبش خوانند

1 بی اسم کسی درک مسما نکند نام ار نبود تمیز اشیا نکند

2 عقل ار چه مصفی و مزکی باشد ادراک اله جز به اسما نکند

1 آن روز که کار وصل را ساز آید وین مرغ ازین قفس به پرواز آید

2 از شه چو صفیر ارجعی گوش کند پرواز کند به دست شه باز آید

1 گر زانکه نه در بند هوا و هوسی با ما نفسی بر آ اگر همنفسی

2 این یک نفس عزیز را خوار مدار دریاب که بازماندهٔ یک نفسی

1 فرزند عزیز قرةالعین پدر بی ما به هوای خود برد عمر به سر

2 مشغول به دیگران و ما را مشغول نه میل پدر دارد و نه مهر پسر

1 رند آن باشد که میل هستی نکند وز خویش گذشته خودپرستی نکند

2 در کوی خرابات مغان رندانه می نوش کند مدام و مستی نکند

1 هر گه که دل از خلق جدا می‌ بینم احوال وجود با نوا می‌ بینم

2 و آن لحظه که بی خود نفسی بنشینم عالم همه سر به سر خدا می‌ بینم

1 هر آینهٔ که در نظر می گذرد تمثال جمال او نظر می نگرد

2 تمثال خیالیست و لیکن ذاتش در آینه تمثال به ما می نگرد

1 خوش آینه ایست مظهر و ذات و صفات در وی غیری کجا نماید هیهات

2 هر ساغر می که ساقیم می بخشد جامیست جهان نما پر از آب حیات