رباعیات شاه نعمت‌الله ولی

1 تا هستی ما به ما عیان خواهد بود آن هستی او ز ما نهان خواهد بود

2 گر ذات نماید همه فانی گردیم مائیم چنین و او چنان خواهد بود

1 گر معرفت نامتناهی یابی درعین همه نور الهی یابی

2 بیرون ز تو نیست خویشتن را بشناس از خود بطلب هر آن چه خواهی یابی

1 بی درد طریق حیدری نتوان یافت بی کفر ره قلندری نتوان یافت

2 بی رنج فنا گنج بقا نتوان دید در حضرت ما به سر ، سری نتوان یافت

1 تا داروی دردم سبب درمان شد پستیم بلندی شد و کفر ایمان شد

2 جان و دل و تن هر سه حجابم بودند تن دل شد و دل جان شد و جان جانان شد

1 در پای تو سروران سر انداخته اند وز عشق تو خانمان بر انداخته اند

2 رندانه به عشق چشم سرمست خوشست خود را به خرابات در انداخته اند

1 گر زان که تو الطاف الهی یابی وین بحر محیط ما کماهی یابی

2 هر چند گدا و بینوایی ای یار اندیشه مکن که پادشاهی یابی

1 در هر دو جهان غیر یکی باشد نه در بودن آن یکی شکی باشد نه

2 گر زان که یکی در دگری می نگرد در مذهب عشق نیککی باشد نه

1 آن یار فقیر این و آنش نبود سرمایهٔ سود و هم زیانش نبود

2 در کتم عدم مست و خراب افتاده او را خبر از نام و نشانش نبود

1 دارنده چو ترکیب چنین خوب آراست باز از چه سبب فکندش اندر کم و کاست

2 گر خوب نیامد این صور عیب کراست ور خوب آمد شکستش بهر چراست

1 این نقش خیال عالمش می ‌خوانند جانی دارد که آدمش می‌ خوانند

2 روحی است که روح اولش می‌ گویند چون اوست تمام خاتمش می‌ خوانند