رباعیات شاه نعمت‌الله ولی

1 آن عین که عین جملهٔ اعیان است عینی است که آن حقیقت انسان است

2 در آینهٔ دیدهٔ ما بتوان دید اما چه کنم ز چشم تو پنهان است

1 رندی که ز هر دو کون یکتا گردد در کتم عدم واله و شیدا گردد

2 سر در قدم ساقی سرمست نهد بی زحمت پا به گرد مأوا گردد

1 حرص و حسد و بعض و ریا و کینه اوصاف بشر طبیعت دیرینه

2 حقا که به گرد هیچ مردی نرسی تا پاک نگردت از اینها سینه

1 حمام شدم به گوشه ای بنشستم با خدمت دلاک بسی پیوستم

2 دستم بگرفت و بر سر بام نشاند فی الجمله چه گویم که به مویی رستم

1 اللّه یکی صفات او بسیاری وز هر صفتی به عاشقی بازاری

2 یاری که به هر صفت ورا باشد یار یاری باشد چو سید ما باری

1 مردود بود کسی که مردود وی است مقتول بود کسی که مردود وی است

2 بی جود وجود او وجودی نبود هر بود که هست بودی از بود وی است

1 دریای محیط جرعهٔ ساغر ماست عالم به تمام گوشهٔ کشور ماست

2 ما از سر زلف خویش سودا زده ایم خوش سودائی که دائما بر سر ماست

1 رند است کسی که از خودی وارسته پیوسته یگانه با یکی پیوسته

2 برخاسته از هر دو جهان رندانه در کوی خرابات مغان بنشسته

1 میخانهٔ عشق او سرای دل ماست وان دُردی درد دل دوای دل ماست

2 عالم به تمام و جمله اسمای اله پیدا شده است و از برای دل ماست

1 در کوی خرابات حضوری دارم سرمستم و از عشق سروری دارم

2 با من بنشین که نیک روشن گردی کز نور خدا تمام نوری دارم