رباعیات شاه نعمت‌الله ولی

1 ای عقل بو که عشق خلاقی شد عشق آمد و راه زهد زراقی شد

2 میخانه چو گرم گشت و رندان کامل سلطان خرابات به خود ساقی شد

1 تا با تو توئی بود دوئی خواهد بود ای یار دوئی هم ز توئی خواهد بود

2 چون تو ز توئی وز دوئی وارستی در ملک یکی کجا دوئی خواهد بود

1 هر آینه ای که در نظر می‌ آید آن نور دو چشم ما به ما بنماید

2 هر چند که آینه نماید او را او آینه را به حسن خود آراید

1 یاری که دلش ز حال ما باخبر است او را با ما همیشه حالی دگر است

2 ماتشنه لبیم بر لب بحر محیط وین طرفه لب بحر ز ما تشنه تر است

1 گر عالم سر لی مع اللّه شوی دانندهٔ راز بنده و شاه شوی

2 گر صورت و معنی جهان دریابی واقف ز رموز نعمت اللّه شوی

1 این علم بدیع ما بیانی دگر است وین جوهر علم ما ز کانی دگر است

2 ذوقی ندهد حکایت مخموران سرمستان را ذوق و بیانی دگر است

1 ما را می کهنه باید و دیرینه از روز ازل تا به ابد سیری نه

2 خم از عدم و صراحی از جود وجود او تلخ نه و شور نه و شیرین نه

1 دل مغز حقیقت است تن پوست ببین در کسوت روح صورت دوست ببین

2 هر ذره که او نشان هستی دارد یا سایهٔ نور اوست یا اوست ببین

1 عشقست که جان عاشقان زنده از اوست نوریست که آفتاب تابنده از اوست

2 هر چیز که در غیب و شهادت یابی موجود بود ز عشق و پاینده از اوست

1 ممکن به خودیش بود و جودی نبود گنجی که ز حق بود به پنهان نبود

2 گر زان که نه او گوش و زبانی بخشد از خود ما را گفت و شنودی نبود