الباب العاشر فی سبب تصنیف الکتاب و بیان کتابة هذا الکتاب رعایة لذوی الالباب در حدیقة الحقیقه و شریعة الطریقه سنایی غزنوی

1 گر در آورد یافت خلد و نعیم ورنه جای ویست قعر جحیم

2 آنکه پهلو همی زند با من پهلویی را نداند از دامن

3 شعر من گل محال او خار است خود خریدار ما پدیدارست

4 حکما را بُوَد به خوان جلال لقمه و سحر و نظم هر سه حلال

1 دوستی مخلص اندرین شهرم کرد از صدق و دوستی بهرم

2 خانه‌ای بهر من به رحمت دل کرد و یک دست جامه خانه ز ظل

3 سقف او وقف خانهٔ افلاک خوانده در صحن مالک‌الاملاک

4 خشت او از بهشت داده خبر خاکش از باد و آب برده اثر

1 حسب حال آنکه دیو آز مرا داشت یک چند در گداز مرا

2 گرد آفاق گشته چون پرگار گرد گردان ز حرص دایره‌وار

3 شاه خرسندیم جمال نمود جمع و منع و طمع محال نمود

4 شدم اندر طلاب مال ملول از جهان و جهانیان معزول

1 من نه مرد زن و زر و جاهم به خدا ار کنم وگر خواهم

2 گر تو تاجی دهی ز احسانم به سرِ تو که تاج نستانم

3 زانکه چون طوق منّتت بکشم لقمهٔ خوان نعمتت نچشم

4 نبوم بهر طمع مدحت گوی این نیابی ز من جز از من جوی

1 از دل آبستن است خامهٔ من زان همی گِل خورد چو آبستن

2 کز همه چیز تیره و روشن نکند آرزو چو آبستن

3 سایه باید ز گل چو در ارمم امن باید ز بد چو در حرمم

4 تا ز روز و شب توام اثرست شب من روز و زهر من شکرست

1 بدر بودم شدم هلال مثال نه بخندند ابلهان ز هلال

2 چون هلال دوتا شدم باریک گشت عالم به چشم من تاریک

3 پنبه از گوش کرد بیرون مرگ که بساز از برای رفتن برگ

4 شیر یک سالگیم کرد اثر پس چل سال گرد عارض و سر

1 ایهّاالناس روز بی‌شرمیست نوبت شوخی و کم آزرمی است

2 عادت و رسم روزگار بدست خاصه با آنکه خاصهٔ خرد است

3 زانکه اهل زمانه نااهلند شحنهٔ ظلم و قاضی جهلند

4 هرکه را روزگار مسخره کرد نامش اندر میان ما سره کرد

1 آن شنیدی که بود پنبه‌زنی مفلس و قلتبانش خواند زنی

2 گفتش ای زن مرا به نادانی مفلس و قلتبان چرا خوانی

3 چه بود جرم من چو باشم من مفلس از چرخ و قلتبان از زن

4 زیرکی را که دل نخواهد رنج عافیت کنج به قناعت گنج

1 نوح را گرچه عمر داد اله اندرین خاک نهصد و پنجاه

2 کرد دعوت به آشکار و نهان کافران را به هر زمان و اوان

3 خلق نشنید هیچ دعوت نوح هیچ کس قول او نداشت فتوح

4 اندر آن طول عمر نهصد سال سی و نه تن ز وی شنید مقال

1 رقص کن پیش دل به چارهٔ خویش خرقه کن دلق چارپارهٔ خویش

2 زانکه در بارگاه بی‌بندی نبود جان و جامه پیوندی

3 چند باشد به بند نان با تو دو جوان مرد عقل و جان با تو

4 چون شه آباد شد شهید آمد آنگه از عقل و شرع یابی داد