الباب العاشر فی سبب تصنیف الکتاب و بیان کتابة هذا الکتاب رعایة لذوی الالباب در حدیقة الحقیقه و شریعة الطریقه سنایی غزنوی

1 بنده در پیش شاه دین‌پرور عقل در جل کشید و جان بر سر

2 پیش شه نامد این جهان خورده چون نسیم بهار بی‌خرده

3 بنده چون ملک و عدل شاه بدید خردی داشت پیش شاه کشید

4 پیش شه نامده است عقل رهی چون نسیم بهار دست تهی

1 از دل آبستن است خامهٔ من زان همی گِل خورد چو آبستن

2 کز همه چیز تیره و روشن نکند آرزو چو آبستن

3 سایه باید ز گل چو در ارمم امن باید ز بد چو در حرمم

4 تا ز روز و شب توام اثرست شب من روز و زهر من شکرست

1 حسب حال آنکه دیو آز مرا داشت یک چند در گداز مرا

2 گرد آفاق گشته چون پرگار گرد گردان ز حرص دایره‌وار

3 شاه خرسندیم جمال نمود جمع و منع و طمع محال نمود

4 شدم اندر طلاب مال ملول از جهان و جهانیان معزول

1 خطر من گهر پریشان کرد تا که برخاست بانگ بردابرد

2 در زمانه سخنسرای شدم تن گفتار را بهای شدم

3 لیک مدح کسی نگفتم من گوهر مدحت تو سفتم من

4 خدمت چون تو شاه شاه نژاد جز فرومایه‌ای نداد به باد

1 گر در آورد یافت خلد و نعیم ورنه جای ویست قعر جحیم

2 آنکه پهلو همی زند با من پهلویی را نداند از دامن

3 شعر من گل محال او خار است خود خریدار ما پدیدارست

4 حکما را بُوَد به خوان جلال لقمه و سحر و نظم هر سه حلال

1 راکعم کرد روزگار حسود از پس این رکوع چیست سجود

2 تا جوانی مددگه من بود جوی عمرم پر آب روشن بود

3 آخر از آب من ز پاک بری خاک سردی ببرد و باد تری

4 مرد چون پیر گشت عاجز گشت شاب را شیب و عجز عاجز گشت

1 بدر بودم شدم هلال مثال نه بخندند ابلهان ز هلال

2 چون هلال دوتا شدم باریک گشت عالم به چشم من تاریک

3 پنبه از گوش کرد بیرون مرگ که بساز از برای رفتن برگ

4 شیر یک سالگیم کرد اثر پس چل سال گرد عارض و سر

1 ابن خطّاب آن به مردی فرد کعب احبار ازو روایت کرد

2 گفت اگر نه ز بهر این سه خصال بودیی بودمی حیات وبال

3 کردمی اختیار خود را مرگ این حیاتم دگر نبودی برگ

4 لیکن از بهر این سه خصلت را می‌پسندم حیات و مهلت را

1 رقص کن پیش دل به چارهٔ خویش خرقه کن دلق چارپارهٔ خویش

2 زانکه در بارگاه بی‌بندی نبود جان و جامه پیوندی

3 چند باشد به بند نان با تو دو جوان مرد عقل و جان با تو

4 چون شه آباد شد شهید آمد آنگه از عقل و شرع یابی داد

1 از همه شاعران به اصل و به فرع من حکیمم به قول صاحب شرع

2 شعر من شرح شرع و دین باشد شاعر راست گوی این باشد

3 قسم من دان ز جملهٔ شعرا از پیمبر من از خدای آلا

4 قدر من کم کند عدو گه گاه چون دبیران ز نقش بسم‌اللّٰه