الباب العاشر فی سبب تصنیف الکتاب و بیان کتابة هذا الکتاب رعایة لذوی الالباب در حدیقة الحقیقه و شریعة الطریقه سنایی غزنوی

1 خطر من گهر پریشان کرد تا که برخاست بانگ بردابرد

2 در زمانه سخنسرای شدم تن گفتار را بهای شدم

3 لیک مدح کسی نگفتم من گوهر مدحت تو سفتم من

4 خدمت چون تو شاه شاه نژاد جز فرومایه‌ای نداد به باد

1 ابن خطّاب آن به مردی فرد کعب احبار ازو روایت کرد

2 گفت اگر نه ز بهر این سه خصال بودیی بودمی حیات وبال

3 کردمی اختیار خود را مرگ این حیاتم دگر نبودی برگ

4 لیکن از بهر این سه خصلت را می‌پسندم حیات و مهلت را

1 ای که در زیر طبع گردونی چند گویی مرا که از دونی

2 با چنین گنج در چنین گنجی چه گنه گنج را تو ناگنجی

3 رنج با گنج و زحمت نااهل چون بریدی طمع ترا شد سهل

4 زحمت خود ز اهل عصر بکاه هرچه خواهی ز خالق خودخواه

1 راکعم کرد روزگار حسود از پس این رکوع چیست سجود

2 تا جوانی مددگه من بود جوی عمرم پر آب روشن بود

3 آخر از آب من ز پاک بری خاک سردی ببرد و باد تری

4 مرد چون پیر گشت عاجز گشت شاب را شیب و عجز عاجز گشت

1 منم اندر ولایت خسرو همچو خفّاش بد دل و شب‌رو

2 روز از بددلی چو خفّاشم که نخواهم که صید کس باشم

3 دلم از نیک و بد رمان باشد زانکه هشیار بدگمان باشد

4 اهل صورت بدند و نزد خرد هرکه از بد گریخت نبود بد

1 ای تو بر دین مصطفی سالار بر طریق برادری کن کار

2 عهد دیرینه را به یاد آور وز طریق برادری مگذر

3 دین حق را به حق تویی برهان مر مرا زین عقیله‌ها برهان

4 تو به بغداد شاد و من ناشاد خود نگویی ورا رسم فریاد

1 آن شنیدی که مرغکی در شخ دید در زیر ریگ پنهان فخ

2 گفت تو کیستی چنین بد حال گفت هستم ستودهٔ ابدال

3 چیست این زه که بر میان داری به چه معنی همی نهان داری

4 گفت این زه نگاه‌دار من است در بد و نیک نیک یار من است