الباب العاشر فی سبب تصنیف الکتاب و بیان کتابة هذا الکتاب رعایة لذوی الالباب در حدیقة الحقیقه و شریعة الطریقه سنایی غزنوی

1 آن چنان در سخن ضعیف تنم که یکی دم به شست بار زنم

2 نبود گرچه صاحب هنرم گر برندی مرا ز خود خبرم

3 سایهٔ من گرم بگیرد پای تا قیامت بداردم بر جای

4 سایه را این کمال از افزونیست هیچ دانی که ذات او بر چیست

1 منم اندر ولایت خسرو همچو خفّاش بد دل و شب‌رو

2 روز از بددلی چو خفّاشم که نخواهم که صید کس باشم

3 دلم از نیک و بد رمان باشد زانکه هشیار بدگمان باشد

4 اهل صورت بدند و نزد خرد هرکه از بد گریخت نبود بد

1 آن شنیدی که مرغکی در شخ دید در زیر ریگ پنهان فخ

2 گفت تو کیستی چنین بد حال گفت هستم ستودهٔ ابدال

3 چیست این زه که بر میان داری به چه معنی همی نهان داری

4 گفت این زه نگاه‌دار من است در بد و نیک نیک یار من است

1 نوح را گرچه عمر داد اله اندرین خاک نهصد و پنجاه

2 کرد دعوت به آشکار و نهان کافران را به هر زمان و اوان

3 خلق نشنید هیچ دعوت نوح هیچ کس قول او نداشت فتوح

4 اندر آن طول عمر نهصد سال سی و نه تن ز وی شنید مقال

1 ایهّاالناس روز بی‌شرمیست نوبت شوخی و کم آزرمی است

2 عادت و رسم روزگار بدست خاصه با آنکه خاصهٔ خرد است

3 زانکه اهل زمانه نااهلند شحنهٔ ظلم و قاضی جهلند

4 هرکه را روزگار مسخره کرد نامش اندر میان ما سره کرد

1 ای سنایی چو شرع دادت بار دست ازین شاعری و شعر بدار

2 شرع دیدی ز شعر دل بگسل که گدایی نگارد اندر دل

3 شعر بر حسب طبع و جان سره‌ئیست چون به سنّت رسیده مسخره‌ئیست

4 شعرت اوّل که شاه تن باشد نور صبح دروغ‌زن باشد

1 ای تو بر دین مصطفی سالار بر طریق برادری کن کار

2 عهد دیرینه را به یاد آور وز طریق برادری مگذر

3 دین حق را به حق تویی برهان مر مرا زین عقیله‌ها برهان

4 تو به بغداد شاد و من ناشاد خود نگویی ورا رسم فریاد