قصاید و قطعات در دیوان اشعار سنایی غزنوی

1 به خدای ار گل بهار بوی با کژی خوارتر ز خار بوی

2 راستان رسته‌اند روز شمار جهد کن تا تو ز آن شمار بوی

3 اندر این رسته رستگاری کن تا در آن رسته رستگاری بوی

1 اگر بد گمان گشتی ای دوست بر من نیازارم از تو بدین بدگمانی

2 ز خود ایمنم زان که عیبی ندارم ز تو ایمنم زان که عیبی ندانی

1 سخن را به خواب اندرون دوش گفتم که گر شدی معزی تو دایم همی زی

2 فلک سرد بادی برآورد و گفتا دریغا معزی دریغا معزی

1 خواجه غلط کرده است در چه؟ در ابروی او زان که نسازد همی قبلهٔ دل سوی او

2 قبلهٔ عقلست و نقل پیچ و خم زلف او دایهٔ حورست و روح بوی خوش و خوی او

3 شیر فلک را شدست از پی کسب شرف مسجد حاجت روا خاک سر کوی او

4 تاز دو عید و یکی قدر چه خیزد ترا عید همی بین و قدر در شکن موی او

1 حاجت صد هزار ... قوی شد ز ... روا که مابونی

2 حاجب من روا نگشت از تو گر چه از خواسته چو قارونی

3 پس چو به بنگرم بر تو و من من کم از ... و تو کم از .ونی

1 با تو باشم از تو نندیشم که با فضلی و عدل نه بدان کز راه عقل و معرفت پیشم ز تو

2 باز کز تو دور باشم هیچ نندیشم ز کس از تو نندیشم چرا زیرا که نندیشم ز تو

1 ای چو ماهی نشسته در خرگاه وز تو خرگاه چون سپهر از ماه

2 دان که داریم عزم «روز آباد» منم و یک خر و دو سه همراه

3 از تومان آرزوست بره و شیر تره و کوک و میوهٔ روباه

4 زان که دارند هم ز اقبالت همرهان نان و چارپایان کاه

1 ای زده بر فلک سراپرده رخت بر تخت عیسی آورده

2 ای که از رشک نردبان فلک با خود از خاک بر فلک برده

3 گر کسان گرسنه گرد تو در همه با گوشت مرغ خو کرده

4 پس اگر بر پریده او سوی تو نپریده ازو بیازرده

1 هر که چون کاغذ و قلم باشد دو زبان و دو روی گاه سخن

2 همچو کاغذ سیاه کن رویش چون قلم گردنش به تیغ بزن

1 گاهی ز دل بود گله گاهی ز دیده‌ام من هر چه دیده‌ام ز دل و دیده دیده‌ام