قصاید در دیوان اشعار سنایی غزنوی

1 دلی از خلق عالم بی‌غمی کو برون از عالم دل عالمی کو

2 درین عالم دم و غم جفت باید مرا غم هست باری همدمی کو

3 نگویی تا که درد عاشقی را بجز مرگ از دواها مرهمی کو

4 به عشق اندر ز بیم هجر بنمای که از خلق عالم خرمی کو

1 ای ز عشق دین سوی بیت‌الحرام آورده رای کرده در دل رنجهای تن گداز جانگزای

2 تن سپر کرده به پیش تیغهای جان سپر سر فدا کرده به پیش نیزه‌های سرگرای

3 گه تمامی داده مایهٔ آب دستت را فلک گه غلامی کرده سایهٔ خاکپایت را همای

4 از تو بی‌دل دوستانت همچو قفچاقان ز خان وز تو پر دل همرهانت همچو چندالان زرای

1 ای پدیدار آمده همچون پری با دلبری هر که دید او مر ترا با طبع شد از دل بری

2 آفتاب معنی از سایت بر آید در جهان زان که از هر معنیی چون آفتاب خاوری

3 زهره مزهر بر تو سازد کز عطارد حاصلی مر ترا از راستی تو مشتری شد مشتری

4 بینمت منظوم و موزون و مقفا زان ترا دستیار خویش دارد زهره در خنیاگری

1 آمد هلال دلها ناگه پدید ناگه هان ای هلال خوبان «ربی و ربک الله»

2 زین بوالعجب هلالی گر هیچ بدر گردد نی آسمان گذارد نی آفتاب و نی مه

3 در روی او بخندید از بهر حال کو خود بر آفتاب خندد وقت وداع هر مه

4 ماهی که رهنمایست از دور رهروان را چون روی او ببیند از شرم گم کند ره

1 ای دل غافل مباش خفته درین مرحله طبل قیامت زدند خیز که شد غافله

2 روز جوانی گذشت موی سیه شد سپید پیک اجل در رسید ساخته کن راحله

3 آنکه ترا زاد مرد و آنکه ز تو زاد رفت نیست ازین جز خیال نیست از آن جز خله

4 خیزو درین گورها در نگر و پند گیر ریخته بین زیر خاک ساعد و ساق و کله

1 گرد رخت صف زده لشکر دیو و پری ملک سلیمان تراست گم مکن انگشتری

2 پردهٔ خوبی بساز امشب و بیرون خرام زهرهٔ زهره بسوز زان رخ چون مشتری

3 از پی موی تو شد بر سر کوی خرد دیدهٔ اسلامیان سجده‌گه کافری

4 کفر ممکن شدی در سر زلفین تو گر بنکردی لبت دعوی پیغمبری

1 ای برده عقل ما اجل ناگهان تو وی در نقاب غیب نهان گشته جان تو

2 ای شاخ نو شکفته ناگه ز چشم بد تابوت شوم روی شده بوستان تو

3 محروم گشته از گهر عقل جان تو معزول مانده از سخن خوش زبان تو

4 جان تو پاسبان بقای تو بوده باز با دزد عمر گشته قرین پاسبان تو

1 ایا مانده بی‌موجب هر مرادی همه ساله در محنت اجتهادی

2 نه در حق خود مر ترا انزعاجی نه در حق حق مر ترا انقیادی

3 چو دیوانگان دایم اندر به فکری چه گویی ترا چون برآید مرادی

4 ز حرص دو روزه مقام مجازی به هر گوشه‌ای کرده ذات العمادی

1 ای دل ار خواهی که یابی رستگاری آن سری چون نسازی فقر را نعل از کلاه سروری

2 جانت اندر راه معنی یک قدم ننهد به صدق تا نسازی راه را از دزد باطن رهبری

3 هر زیادت کان ندارد بر رخان توقیع شرع آن زیادت در جهان عدل بینی کمتری

4 مرد زی در راه دین با رنگ رعنایی مساز سعتری از ننگ هر نامرد گردد سعتری

1 ای سنایی عاشقی را درد باید درد کو بار حکم نیکوان را مرد باید مرد کو

2 پیش نوک ناوک دلدوز جانان روز حکم طرقوا گویان جان را بانگ بردا برد کو

3 در همه معدن ز تف عشق چون یاقوت و زر بی‌امید و بیم اشک لعل و روی زرد کو

4 نقشبند عقل و جان را در نگارستان عشق زان می صاف ابد عمر ازل پرورد کو