غزلیات در دیوان اشعار سنایی غزنوی

1 ای پسر گونه ز عشقت دست بر سر دارمی گاه عشرت پیش تو بر دست ساغر دارمی

2 ورنه همچون حلقهٔ در داردی عشقت مرا بر امیدت هر زمانی گوش بر در دارمی

3 نیستی پشتم چو چنبر در غم هجران تو گر شبی در گردن تو دست چنبر دارمی

4 ورنه بر جان و دل من مهربانستی دلت من ز دست تو به یزدان دستها بردارمی

1 گفتی که نخواهیم ترا گر بت چینی ظنم نه چنان بود که با ما تو چنینی

2 بر آتش تیزم بنشانی بنشینم بر دیدهٔ خویشت بنشانم ننشینی

3 ای بس که بجویی تو مرا باز نیابی ای بس که بپویی و مرا باز نبینی

4 با من به زبانی و به دل باد گرانی هم دوست‌تر از من نبود هر که گزینی

1 ربی و ربک‌الله ای ماه تو چه ماهی کافزون شوی ولیکن هرگز چنو نکاهی

2 مه نیستی که مهری زیرا که هست مه را گاه از برونش زردی گاه از درون سیاهی

3 با مایهٔ جمالت ناید ز مهر شمعی در سایهٔ سلیمان ناید ز دیو شاهی

4 آنجا که قدت آید ناید ز سر و سروی آنجا که خدت آید ناید ز ماه ماهی

1 ای گل آبدار نوروزی دیدنت فرخی و فیروزی

2 ای فروزنده از رخانت جان آتش عشق تا کی افروزی

3 دل بدخواه سوز اندر عشق چونکه دلهای عاشقان سوزی

4 از لب آموز خوب مذهب خوب از دو زلفین چه تنبل آموزی

1 صبحدمان مست برآمد ز کوی زلف پژولیده و ناشسته روی

2 ز آن رخ ناشستهٔ چون آفتاب صبح ز تشویر همی کند روی

3 از پی نظارهٔ آن شوخ چشم شوی جدا گشته ز زن زن ز شوی

4 بوسه همی رفت چو باران ز لب در طرب و خنده و درهای و هوی

1 عشق و شراب و یار و خرابات و کافری هر کس که یافت شد ز همه اندهان بری

2 از راه کج به سوی خرابات راه یافت کفرش همه هدی شد و توحید کافری

3 بگذاشت آنچه بود هم از هجر و هم ز وصل برخاست از تصرف و از راه داوری

4 بیزار شد ز هر چه به جز عشق و باده بود بست او میان به پیش یکی بت به چاکری

1 گاه آن آمد بتا کاندر خرابی دم زنی شور در میراث خواران بنی آدم زنی

2 بارنامهٔ بی‌نیازی برگشایی تا به کی آتش اندر بار مایهٔ کعبه و زمزم زنی

3 صدهزاران جان متواری در آری زیر زلف چون به دو کوکب کمند حلقه‌ها را خم زنی

4 بر سر آزادگان نه تاج گر گوهر نهی بر سر سوداییان زن تیغ گر محکم زنی

1 بتا پای این ره نداری چه پویی دلا جان آن بت ندانی چه گویی

2 ازین رهروان مخالف چه چاره که بر لافگاه سر چار سویی

3 اگر عاشقی کفر و ایمان یکی دان که در عقل رعناست این تندخویی

4 تو جانی و انگاشتی که شخصی تو آبی و پنداشتستی سبویی

1 زان خط که تو بر عارض گلنار کشیدی ابدال جهان را همه در کار کشیدی

2 بر ماه به پرگار کشیدی خط مشکین دلها همه در نقطهٔ پرگار کشیدی

3 هر دل که ترا جست چو دیوانهٔ مستی در سلسلهٔ زلف زره‌دار کشیدی

4 زنار پرستی مکن ای بت که جهانی در سلسلهٔ زلف چو زنار کشیدی

1 ای راه ترا دلیل دردی فردی تو و آشنات فردی

2 از دام تو دانه‌ای و مرغی در جام تو قطره‌ای و مردی

3 بی روی تو روح چیست بادی با زلف تو شخص کیست گردی

4 خارست همه جهان و آنگه روی تو در آن میانه وردی