غزلیات در دیوان اشعار سنایی غزنوی

1 ای زبدهٔ راز آسمانی وی حلهٔ عقل پر معانی

2 ای در دو جهان ز تو رسیده آوازهٔ کوس «لن ترانی»

3 ای یوسف عصر همچو یوسف افتاده به دست کاروانی

4 لعل تو به غمزه کفر و دین را پرداخته مخزن امانی

1 تا معتکف راه خرابات نگردی شایستهٔ ارباب کرامات نگردی

2 از بند علایق نشود نفس تو آزاد تا بندهٔ رندان خرابات نگردی

3 در راه حقیقت نشوی قبلهٔ احرار تا قدوهٔ اصحاب لباسات نگردی

4 تا خدمت رندان نگزینی به دل و جان شایستهٔ سکان سماوات نگردی

1 اگر در کوی قلاشی مرا یکبار بارستی مرا بر دل درین عالم همه دشخوار خوارستی

2 ار این ناسازگار ایام با من سازگارستی سرو کارم همیشه با می و ورد و قمارستی

3 اگر نه محنت این نامساعد روزگارستی مرا با زهد و قرایی و مستوری چکارستی

4 اگر در پارسایی خود مرا او را دوستارستی سنایی را به ماه نو نسیم نوبهارستی

1 باز این چه عیاری را شب پوش نهادستی آشوب دل ما را بر جوش نهادستی

2 باز آن چه شگرفی را بر شعلهٔ کافوری صد کژدم مشکین را بر جوش نهادستی

3 در حجرهٔ مهجوران چون کلبهٔ زنبوران هم نیش کشیدستی هم نوش نهادستی

4 در غارت بی باران چون عادت عیاران هم چشم گشادستی هم گوش نهادستی

1 صنما آن خط مشکین که فراز آوردی بر گل از غلیه گوی که طراز آوردی

2 گرچه خوبست به گرد رخ تو زلف دراز خط بسی خوبتر از زلف دراز آوردی

3 گر نیازست رهی را به خط خوب تو باز تو رهی را به خط خویش نیاز آوردی

4 قبله‌ای ساختی از غالیه بر سیم سپید تا بدان قبله بتان را به نماز آوردی

1 ای یوسف ایام ز عشق تو سنایی مانندهٔ یعقوب شد از درد جدایی

2 تا چند به سوی دل عشاق چو خورشید هر روز به رنگ دگر از پرده برآیی

3 گاهی رخ تو سجده برد مشتی دون را گه باز کند زلف تو دعوی خدایی

4 با خوی تو در کوی تو از دیده روانیست کس را بگذشتن ز سر حد گدایی

1 برخی رویتان من ای رویتان چو ماهی وی جان بیدلان را در زلفتان پناهی

2 با رویتان تنی را باطل نگشت حقی با زلفتان دلی را مشکل نماند راهی

3 جز رویتان که سازد جانهای عاشقان را از ما سجده‌گاهی وز مشک تکیه‌گاهی

4 جز زلفتان که دارد چون شهد و شمع محفل از نیش جنگجویی وز نوش عذرخواهی

1 ای پیشهٔ تو جفانمایی در بند چه چیزی و کجایی

2 باری یک شب خیال بفرست گر ز آنکه تو خود همی نیایی

3 در باختن قمار با دوست دست اولین مکن دغایی

4 بیگانگی ای نگار بگذار چون با تو فتادم آشنایی

1 ای آنکه به دو لب سبب آب حیاتی جانرا به دو شکر ز غم هجر نباتی

2 آرایش دینی تو و آسایش جانی انس دل و نور بصر و عین حیاتی

3 از خوبی خود غیرت خوبان جهانی وز حسن و ملاحت صنم حور صفاتی

4 از لطف در الفاظ بشر تحفهٔ وحیی وز حسن در انفاس ملک وصف صلاتی

1 آخر شرمی بدار چند ازین بدخویی چون تو من و من توام چند منی و تویی

2 گلشن گلخن شود چون به ستیزه کنند در یک خانه دو تن دعوی کدبانویی

3 نایب عیسی شدی قبله یکی کن چنو بر دل ترسا نگار رقم دویی و تویی

4 صدر زمانه تویی پس چو زمانه چرا گه همه دردی کنی گاه همه دارویی